Μεγάλωσα σε ένα παλιό σπίτι στην Νεάπολη δεν ξέρω πότε χτίστηκε αλλά ήταν και είναι διαφορετικό από τα άλλα. Αν έχετε περάσει από την Νεάπολη το έχετε δει είναι αυτό δίπλα από τον Σύνδεσμο Φιλάθλων ΠΑΟΚ, Παναγή Τσαλδάρι 51... (πιο παλία ήταν 55 αλλά ξαφνικά μας την άλλαξαν).
Δεν ξέρω γιατί σήμερα είχα ένα μικρό flashback και αναρωτιέμαι τι έγινε. Το σπίτι αυτό ήταν σαν νεοκλασικό. Εμείς μέναμε στον πρώτο όροφο. Εκεί τα δωμάτια των δύο σαλονιών είχαν ξύλινη επένδυση στον τοίχο. Περίπου ένα μέτρο ύψος. Θυμάμαι ότι ήταν το πρώτο πράγμα που έφτανα και ότι ανάμεσα στο ξύλο και τον τοίχο υπήρχε μία μικρή σχισμή ίσα ίσα που φαινόταν και αρκετή για να στηρίζω εκεί τα τραπουλόχαρτα μου.
Φυσικά έχασα άπειρα τραπουλόχαρτα εκεί μέσα. Μαζί με τα τραπουλόχαρτα όμως έχασα και πολλά παραμύθια...θυμάμαι που τα στήριζα εκεί και εκείνα πέφταν. Θυμάμαι που μια μέρα δοκίμαζα αν χωράει το καπάκι από μια μικρή πανέμορφη μπιζουτιέρα της μαμάς μου... Προς μεγάλη μου έκπληξη και χαρά (δεν νομίζω ότι ισχύει το ίδιο και για τη μάνα μου) χώρεσε.
Για έναν παράξενο λόγο αυτό το σημείο του σπιτιού που ήταν τόσο σημαντικό για τα παιδικά μου μάτια εξαφανίστηκε από το σπίτι. Όσο μεγάλωνα άρχισε να γίνεται και εκείνο μέρος του σπιτιού χωρίς να το πολύ δίνω σημασία. Στα 13 μου έφυγα από εκείνο το σπίτι. Ακόμη και τώρα μου λείπει.
Αναρωτιέμαι αν υπάρχει εκείνο το ξύλο εκεί πέρα ακόμη, αν τα παραμύθια μου και τα τραπουλόχαρτα υπάρχουν ακόμη εκεί και με περιμένουν. Πόσο θα ήθελα να βρω τα αντικείμενα που άφησα εκεί όταν έφυγα.
Μου λείπει εκείνο το σημείο του σπιτιού. Μου λείπει η Πράσινη σιδερένια σκάλα που με οδηγούσε στην ταράτσα. Πόσο μου άρεσε να κοιτάω από την Ταράτσα όλα αυτά τα κτίρια που ήταν πιο μεγάλα από το δικό μας. Μου άρεσε επίσης να κοιτάω και την γεμάτη σκουπίδια και ποντίκια πρασιά. Άραγε θα καταφέρω να κάνω εκείνο το κτήριο δικό μου;
Περνάω που και που από εκείνη την γειτονιά, μου λείπει τόσο μα τόσο πολύ.
Το σπίτι παρόλο που έχει γεράσει έχει ομορφύνει πολύ. Οι ένοικοι του το προσέχουν
και κάποιος επιτέλους έβγαλε το χούλα χουπ από τα κλαδιά του δέντρου, που πριν πολλά χρόνια είχα πετάξει... άραγε το δέντρο να υπάρχει ακόμη;
Συναυλία στα πλαίσια της Βαλκανικής Πλατείας 2008 στα Γιουγκοσλάβικα κοιμητήρια.Μου λείπει λίγο η Νεάπολη όπως ήταν όταν ήμουν παιδί. Ήταν μέσα στην ζωντάνια, ωστόσο ήταν και πίτα στα ναρκωτικά. Όμως έβλεπες την νεολαία στους δρόμους, να μαλώνει, να χαίρεται και πάνω από όλα να χαμογελά. Που πήγε η παλιά Νεάπολη του 80; Που πήγε εκείνη η Νεάπολη στην οποία μεγάλωσε ο πατέρας μου; Που πήγε η Νεάπολη που άρχισε να γίνεται γυναίκα το 90; Δυστυχώς πρώτη φορά βλέπω την Νεάπολη τόσο άσχημη. Τα ναρκωτικά επιστρέφουν σιγά σιγά, οι παλιοί Νεαπολίτες την εγκαταλείπουν και οι νέοι δεν την σέβονται.
Πφ.. δεν βαριέσαι τουλάχιστον έχουμε πασοξή και όμορφο δήμαρχο.
Μήπως θα έπρεπε να κάνω ένα post για την Νεάπολη...για να δουν οι ανατολικοί ότι μπορεί να έχουν αυτοί τη θάλασσα, οι δυτικές οι γειτονιές όμως έχουν τα αξιοθέατα και την εύκολη πρόσβαση στο κέντρο χι χι χι χι χι χι χι
Διεθνές Φεστιβάλ Γκράφιτι 2008Γιατί ας μη ξεχνιόμαστε όταν σε άλλες γειτονιές κυνηγούσαν τα παιδιά που έκαναν γκράφιτι
στη δική μας ο δήμος έδινε τοίχους.
χε χε και το αποτέλεσμα ήταν αυτό:
8 Φώναξαν:
Τα graffiti μου αρέσουν πολύ.
Το χρωστάω μιά ανάρτηση να κάνω με γκράφφιτι απο διάφορα μέρη που εχω βρεθεί. Θα την κάνω.
Μου άρεσε πολυ το πρώτο κομμάτι, με την περιγραφή του παλιού σπιτιού.
Κι εγω νοσταλγώ κάποιες γωνίτσες του πατρικού μου.
Οσο για την Νεάπολη - που μια δυο φορές εχω περάσει απο εκει μόνο - πιστεύω οτι με τον καιρό θα βελτιωθεί. Κάνουν κύκλο οι γειτονιές και ξαναγεννιούνται.
To ξερω το σπιτι,δεν ειναι φοβερο;
Επαιρνα συχνα αυτο το δρομο για να παω στο δικο μου σπιτι,στην Πολιχνη.
Μου θυμησες πολλα απο εκεινη την περιοχη.Το Καναλι που πρωτοερωτευτηκα τη μουσικη, τη Μυροβολο που εγινε σπιτι μας ενα διαστημα, το Πολυκλαδικο.
Να΄σαι καλα.
archive...ένα είναι σίγουρο το Πολυκλαδικό δεν θα το ξεχάσουμε ποτέ.
Περάσαμε τρία χρόνια απο τη ζωή μας εκεί μέσα και εκείνο το σχολείο δεν θύμιζε ποτέ λύκειο. Ήταν περισσότερο σαν το δικό μας μικρό κολέγιο.
Χαίρομαι που ξέρεις το σπίτι που μεγάλωσα.
τζονάκο: έλα να βγάλεις τα grafiti στην λαγκαδά επάνω. Στο παγκόσμιο φεστιβάλ όλο το κτίριο του Κωνσταντινίδη γέμισε σκαλωσιές και τυπάκια που ζωγράφιζαν.
Μακάρι να ξαναγεννηθεί η Νεάπολη.
Όμορφες αναμνήσεις. Και καμία Νεάπολη δε χάνεται όσο υπάρχουν αυτές.
πολύ προχώ η Νεάπολη ρε συ!
Το πρώτο μου σπίτι ως φοιτήτρια ήταν κοντά στο παλιό τέρμα της Νεάπολης! Πολύ στεναχωρήθηκα όταν μετακόμισα.... Εκεί πέρασα τα καλύτερά μου χρόνια ως τώρα!
Τι μου θύμισες!
xxx
Kisara
ευχαριστώ κιτσο που πάντα είσαι αισιόδοξος...
είδες Wrong τι νόμιζες λολ...
κατερινάκι χαίρομαι πολύ που πέρασες καλά εδώ, αν και δεν είναι το καλύτερο μέρος για φοιτητη.
Δημοσίευση σχολίου