Στον κόκκινο κόσμο της όχι και τόσο κόκκινης κουβέρτας μου τα πόδια μου είναι ένα ερωτευμένο ζευγάρι. Είναι πολλά χρόνια μαζί και αγαπιούνται με το ίδιο πάθος, είναι τρυφερά και είναι πάντα μόνα τους. Δεν δίνουν σημασία στα συνεχή κουτσομπολιά που ακούγονται από τον πάνω όροφο. Εκεί μένουν τα δάχτυλα, στην δεξιά πτέρυγα μένουν 5 αδελφές ενώ στην αριστερή 5 αδέλφια. Τα κορίτσια χαίρονται να βρίσκονται με τα αγόρια και να συζητούν τα γεγονότα της ημέρας, τους αρέσουν να διασκεδάζουν μαζί τους και ανυπομονούν τις ημέρες των χορών για να χορέψουν μαζί τους. Κάθε αδελφή είναι ερωτευμένη με έναν αδελφό (αλλά αυτοί σημασία δεν τις δίνουν). Ποτέ δεν μάλωσαν μεταξύ τους. Ούτε όταν ο Αντίχειρας είχε ερωτευτεί την Δείκτη. Τα κορίτσια πάλι αγαπούσαν όλες τον Μεσαίο αδελφό επειδή ήταν ο πιο ψηλός και ξεχώριζε από τα άλλα δάχτυλα. Ωστόσο μια μέρα ο αντίχειρας τους εξήγησε ότι ο Μεσαίος δεν ήταν και τόσο ψηλός απλά καθόταν στην κατάλληλη θέση...Άσε που αποδείχτηκε ότι σαν χαρακτήρας δεν έλεγε και πολλά....Φαντασμένος σου λέει, τι περίμενες. Έτσι πέρασε και αυτό. Αυτό που δεν άλλαξε στα χρόνια είναι το κουτσομπολιό των δαχτύλων... βλέπεις η θέση τους είναι πρωνομιακή και τα μαθαίνουν όλα... Τους αρέσει να σχολιάζουν τους σπάνιους καυγάδες ανάμεσα στα πόδια και λατρεύουν να κουτσομπολεύουν την Κυρία Γλώσσα.
Βλέπεις η Κυρία Γλώσσα είναι η μόνη που δεν έχει ταίρι στον κόκκινο κόσμο και με την πάροδο των χρόνων γίνεται όλο και πιο παράξενη. Μπορεί να είναι αυστηρή και να μαλώνει τα δάχτυλα συνέχεια αλλά το κάνει από αγάπη. Είναι η μαμά του σώματος καθώς γνωρίζει τα πάντα γι'αυτό και είναι εκείνη που πρώτη μεταφέρει στα δάχτυλα τα μαντάτα από το κεφάλι. Όλο το σώμα το ξέρει ότι η κυρία Γλώσσα ειναι πάρα πολύ καλή νοικοκυρά. Καθώς η κυρία Γλώσσα μένει στο Στόμα. Είναι δύσκολο να μένεις εκεί. Κάθε μέρα λοιπόν φροντίζει το σπίτι της. Καθαρίζει τα παντζούρια που είναι πάντα κόκκινα, φροντίζει τα δόντια να είναι πάντα λευκά και καθαρά και παρ όλες τις δουλειές της, βρίσκει πάντα χρόνο για να βάζει στη θέση τους τα άτακτα και ζωηρά δάχτυλα, βρίσκει χρόνο να μεταφέρει όλα τα νέα και κουτσομπολιά και να μαλώνει τους γείτονες της στο κεφάλι όταν εκείνοι δουλεύουν συνέχεια και δεν ξεκουράζονται.
Α ναι σωστά, στο κεφάλι δεν μένει μόνο η κυρία Γλώσσα...πως το ξέχασα αυτό... λίγο πιο πάνω στη Μύτη κατοικούν τα Ρουθούνια. Χρόνια ζευγάρι και αυτοί, συνυπάρχουν αγαπημένα μέσα στα λαγούμια της ρινικής κοιλότητας. Τους αρέσουν το σκοτάδι γι'αυτό δεν συμμετέχουν συχνά στις συζητήσεις, άσε που όλη ημέρα δουλεύουν χωρίς διακοπή μεταφέροντας οξυγόνο στο εσωτερικό του σώματος. Δεν ξεκουράζονται καθόλου, ακόμη και όταν το σώμα αρρωσταίνει αυτά αγωνίζονται σκληρά για να βοηθήσουν. Η κύρια Γλώσσα τους φροντίζει συνέχεια στέλνοντας τους φαγητό και συχνά πυκνά τους αναγκάζει να ξεκουραστούν.
Στον επάνω όροφο από τα ήσυχα ρουθούνια μένουν τα μάτια...Τεμπέληδες από την φύση τους... Όλη την ημέρα το μόνο που κάνουν είναι να κοιτούν έξω από το παράθυρο. Παρακαλοθούν τα πάντα και δεν τους ξεφεύγει τίποτα. Το βράδυ κλείνουν τα παντζούρια και κατεβαίνουν στην κυρία Γλώσσα να της πουν για όλα αυτά που είδαν την διάρκεια της ημέρας. Η αλήθεια είναι ότι ειναι η μόνη πηγή ενημέρωσης και διασκέδασης για όλο το σώμα. Βλέπεις πρώτα αυτοί τα μαθαίνουν όλα. Μερικές φορές βαριούνται να βαριούνται και τότε ανασκομπουνώνονται και καθαρίζουν το σπίτι τους. Πάντα καταλήγουν με το πλύσιμο των παντζουριών και γεμίζουν τα παράθυρα τους δάκρυα. Η αλήθεια είναι ότι καθαρίζουν πολύ συχνά τα παράθυρα τους και σε ανύποπτες στιγμές γεμίζοντας έτσι το πρώσοπο δάκρυα. Όταν φυσάει έχουν τα νεύρα τους, δεν τους αρέσει καθόλου που γεμίζουν σκόνες τα παντζούρια και ανοιγοκλείνουν συνέχεια με αποτέλεσμα να μη βλέπουν.
Ένας ακόμη παράξενος γείτονας είναι ο Εγκέφαλος... δεν βγαίνει ποτέ έξω από το σπίτι του αλλά γνωρίζει τα πάντα και ακούει τα πάντα από τα αυτιά. Μιλάει σπάνια με τους γείτονες και αυτό μόνο όταν βλέπει πως αν δεν επέμβει δεν μπορεί να δοθεί λύση. Η μόνη που έχει κάποια επαφή μαζί του είναι η κυρία Γλώσσα. Όλοι οι άλλοι τον φοβούνται και τον σέβονται επειδή αυτός είναι ο πιο σοφός και αυτός είναι ο διαχειριστής του σώματος. Ξέρουν πως αν δεν δώσει αυτός εντολή και άδεια οι ίδιοι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα.
Έτσι οι ημέρες περνάνε ωραία, με κουτσομπολιό, χορούς, καυγάδες, έρωτες και ανησυχίες στο μικρό κόκκινο μου κόσμο. Τον έφτιαξα όταν ήμουν 6 χρονών για να μου κάνει παρέα όταν χωνόμουν στην όχι και τόσο κόκκινη κουβέρτα μου. Αυτή ήταν η παρέα μου όταν δεν με έπαιρνε ο ύπνος το μεσημέρι, όταν χουζούρευα στο κρεβάτι μου και δεν ήθελα να σηκωθώ και όταν δεν είχα κανένα στο σπίτι για να παίξω. Είχα πολλά χρόνια να επισκεφθώ αυτό τον κόσμο και χθες καθώς ξυπνούσα τον θυμήθηκα. Είχα περάσει καλές στιγμές με τους καυγάδες ανάμεσα στα δάχτυλα που πάντα ζήλευαν τα ερωτευμένα και αχώριστα πόδια και με τα καμώματα της κυρίας Γλώσσας που θύμιζε κυρία της ασπρόμαυρης αυλής.
αφήστε με να κοιμηθώ λίγο ακόμη....
1 Φώναξαν:
Κοπελιά...Το'χεις ;-)
Δημοσίευση σχολίου