Σαν άνθρωπος έχω και εγώ πολλά ελαττώματα, σαν διαδικτυακή ύπαρξη έχω ακόμη περισσότερα. Έχω πει πως το blog το έκανα για να βγάζω τα εσώψυχα μου, ωστόσο κάποια στιγμή μου άρεσε όλο αυτό που έφτιαξα και ήθελα να κρατήσω τον χώρο πιο φωτεινό μακριά από τη προσωπική μου μιζέρια. Γι' αυτό έφτιαξα κιόλας την ιστορία με το Sepuku, για να κρύβω μέσα σε μικρές ιστορίες το εσωτερικό μου σκοτάδι.
Προσπάθησα να βρω άλλα μέσα να διοχετεύσω την οργή μου, τον πόνο μου και τη στεναχώρια μου. Κατέληξα τελικά να μαλώνω με άγνωστους στο twitter και το reddit, με γνωστούς και φίλους στο Facebook. Έτσι επιστρέφω σήμερα εδώ και σκέφτομαι ίσως τελικά ΕΔΩ είναι ο καλύτερος χώρος για να μπορώ να αδειάζω τον εαυτό μου, τα σωθικά μου και όλη τη σαπίλα μου, άλλες φορές κρυμμένη πίσω από ωραίες ιστορίες, άλλες φορές με την αφιλτράριστη ειλικρίνεια που με χαρακτηρίζει. Ούτως η άλλως εδώ είναι ένας χώρος ασφαλής, κανένας δεν έρχεται εδώ δε διαβάζει τι γράφω και αν το κάνει δεν μπαίνει στον κόπο να μου το πει .
Έχοντας φτάσει το κείμενο ως εδώ, δεν ξέρω γιατί πιο πράγμα να μιλήσω πρώτα, καθώς έχω τόσα να βγάλω από το σύστημα μου και χωρίς να κάνω το κείμενο πιο κουραστικό.
Ένα από τα πρώτα πράγματα που έρχεται στο μυαλό μου είναι το Γκόλεμ, αυτό το μικρό πράσινο τέρας που μου σφίγγει την καρδιά κάθε φορά που βλέπω κάτι που θα μπορύσα να έχω αποκτήσει αλλά δεν μπορώ. Μικρή ήμουν πιο συνηδητοποιημένη έβλεπα κάτι, το ζύγιζα έλεγα "δεν το χρειάζομαι αυτό, δεν μπορώ να το έχω" και τελείωνε το όλο θέμα. Αλλά εδώ και χρόνια αυτό έχει χαθεί και τη θέση του παιδιού έχει πάρει ένα πράσινο τέρας ζήλιας, οργής και θυμού. Το οποίο πατάει την καρδιά μου και αυτή απαντάει με έκκριση πράσινης πικρής χολής (νομίζω έκανα ένα ανατομικό λάθος εδώ, αλλά ευτυχώς δεν πειράζει γιατί δεν είμαι γιατρός).
Αυτή η πικρή χολή διοχετεύεται μέσα από τις κεντρικές αρτηρίες και περνάει από τις φλέβες σ'όλο το σώμα, αναδύεται στην επιφάνεια και ΜΠΑΜ!!! Έγινα πράσινη. Η αντίδρασή μου, απλή ανοίγω το λαπτοπ, πατάω έντονα και γρήγορα τα πλήκτρα και φυσικά πατάω με το ανάλογο μίσος και βία το Enter, γιατί όσο πιο σκληρά πατήσεις το Enter τόσο πιο σκληρά και βίαια θα φτάσει η απάντησή σου στο τέλος του καλωδίου.
Ένας καλός ψυχολόγος, που πραγματικά χρειάζομαι, θα μου έλεγε να κοιτάξω από που πηγάζουν αυτά τα συναισθήματα, bitch please ξέρω ακριβώς από που πηγάζουν. Το θέμα μου είναι πως σκατά να τα διαχειριστώ γιατί προφανώς δεν μπορώ να τα σταματήσω αλλά και πως να έρθω σε ισορροπία ώστε εφόσον δεν μπορώ να αλλάξω να το πάρω απόφαση και να σταματήσω να βγάζω τέτοια αισθήματα.
Αυτό το πράσινο τέρας που κάθεται στον ώμο μου και μου πατάει την καρδιά, το έχω ονομάσει Γκόλουμ και το κουβαλάω μαζί μου από το 2007. Όλα αυτά τα χρόνια παλεύω μαζί του, άλλες φορές κέρδιζα τη μάχη, άλλες φορές την έχανα. Όμως με μεγάλη μου λύπη και καθόλου περηφάνια, μπορώ να σας πω με σιγουριά πως έχασα τη μάχη. Τελικά Πρασίνισα.
 |
| Src Pixabay Geralt cc00 18/3/2018 |
Έχοντας φτάσει το κείμενο ως εδώ, δεν ξέρω γιατί πιο πράγμα να μιλήσω πρώτα, καθώς έχω τόσα να βγάλω από το σύστημα μου και χωρίς να κάνω το κείμενο πιο κουραστικό.
Ένα από τα πρώτα πράγματα που έρχεται στο μυαλό μου είναι το Γκόλεμ, αυτό το μικρό πράσινο τέρας που μου σφίγγει την καρδιά κάθε φορά που βλέπω κάτι που θα μπορύσα να έχω αποκτήσει αλλά δεν μπορώ. Μικρή ήμουν πιο συνηδητοποιημένη έβλεπα κάτι, το ζύγιζα έλεγα "δεν το χρειάζομαι αυτό, δεν μπορώ να το έχω" και τελείωνε το όλο θέμα. Αλλά εδώ και χρόνια αυτό έχει χαθεί και τη θέση του παιδιού έχει πάρει ένα πράσινο τέρας ζήλιας, οργής και θυμού. Το οποίο πατάει την καρδιά μου και αυτή απαντάει με έκκριση πράσινης πικρής χολής (νομίζω έκανα ένα ανατομικό λάθος εδώ, αλλά ευτυχώς δεν πειράζει γιατί δεν είμαι γιατρός).
Αυτή η πικρή χολή διοχετεύεται μέσα από τις κεντρικές αρτηρίες και περνάει από τις φλέβες σ'όλο το σώμα, αναδύεται στην επιφάνεια και ΜΠΑΜ!!! Έγινα πράσινη. Η αντίδρασή μου, απλή ανοίγω το λαπτοπ, πατάω έντονα και γρήγορα τα πλήκτρα και φυσικά πατάω με το ανάλογο μίσος και βία το Enter, γιατί όσο πιο σκληρά πατήσεις το Enter τόσο πιο σκληρά και βίαια θα φτάσει η απάντησή σου στο τέλος του καλωδίου.
Ένας καλός ψυχολόγος, που πραγματικά χρειάζομαι, θα μου έλεγε να κοιτάξω από που πηγάζουν αυτά τα συναισθήματα, bitch please ξέρω ακριβώς από που πηγάζουν. Το θέμα μου είναι πως σκατά να τα διαχειριστώ γιατί προφανώς δεν μπορώ να τα σταματήσω αλλά και πως να έρθω σε ισορροπία ώστε εφόσον δεν μπορώ να αλλάξω να το πάρω απόφαση και να σταματήσω να βγάζω τέτοια αισθήματα.
Αυτό το πράσινο τέρας που κάθεται στον ώμο μου και μου πατάει την καρδιά, το έχω ονομάσει Γκόλουμ και το κουβαλάω μαζί μου από το 2007. Όλα αυτά τα χρόνια παλεύω μαζί του, άλλες φορές κέρδιζα τη μάχη, άλλες φορές την έχανα. Όμως με μεγάλη μου λύπη και καθόλου περηφάνια, μπορώ να σας πω με σιγουριά πως έχασα τη μάχη. Τελικά Πρασίνισα.
0 Φώναξαν:
Δημοσίευση σχολίου