Είναι λίγο νωρίς για να μιλάω για το καλοκαίρι αλλά με τρώει η περιέργεια να μάθω τι είναι αυτό το Ελληνικό καλοκαίρι, για το οποίο όλοι μιλάνε και απαρνιούνται ένα υπέροχο ταξίδι στο εξωτερικό στο όνομα του. Έχω ακούσει πολλές ιστορίες γι' αυτό το φανταστικό πλάσμα που όλοι το έχουν δει και βιώσει εκτός από εμένα. Έτσι σκέφτηκα να γράψω πως φαντάζομαι το Ελληνικό Καλοκαίρι με βάση αυτά που έχω ακούσει και με την κρυφή ελπίδα πως κάποιος θα διαβάσει τις απόψεις μου και θα με ενημερώσει πως είναι όντως έτσι.

1. Το Πρώτο καλοκαίρι! Είναι το πρώτο ταξίδι που θα κάνεις με τη παρέα σου, αφού ίσως τελειώσεις το λύκειο ή ενώ είσαι φοιτητής. Φαντάζομαι πως θα είναι σε κάποιο κοντινό προορισμό, ίσως στην Σκιάθο όπως πήγαν οι δικοί μου φίλοι και γνωστοί. Είναι η πρώτη σου περιπέτεια με τις φίλες / τους φίλους σου, οι πρώτες επιπολαιότητες που αργότερα θα σε κάνουν να απορείς με την αφέλεια σου. Φαντάζομαι δροσερό αεράκι, ελαφρύ ντύσιμο, ξύπνημα το μεσημέρι με ήπιο hangover μέχρι το επόμενο σφηνάκι στο beach bar, πάρτι, διασκέδαση και βόλτες με το αυτοκίνητου κάποιου ατόμου που μόλις γνώρισες και ανατολή του ήλιου σε μια άγνωστη παραλία. Υπερένταση, νεύρα και δάκρυα την ημέρα της επιστροφής...αλλά μια γλυκιά ανάμνηση.

Ένα Blast from the past θα μας πάει στο 2004 σε μια υπέροχη ταινία από την Ιαπωνία και στην ταινία Breathe In Breathe Out.

Η ταινία  μας ταξιδεύει σ' ένα αγρόκτημα ενός νησιού της Okinawa, όπου εκεί ένα ηλικιωμένο ζευγάρι χρειάζεται βοήθεια για τη συγκομιδή της σοδειάς τους. Έτσι μέσα από ένα αγροτουριστικό πρόγραμμα που υπόσχεται "διακοπές" και εργασία,  ταξιδεύει στο αγρόκτημα μια ομάδα έξι αρχικά και μετά εφτά νέων. Όσο εξελίσσεται η ιστορία μαθαίνουμε τι οδήγησε αυτή την ομάδα που αποτελείτε από άτομα από διαφορετικές ηλικίες και υπόβαθρο στο μακρινό αυτό νησί. Σιγά, σιγά λοιπόν βλέπουμε ότι κάθε πρωταγωνιστής έχει μια δική του ιστορία, έναν δικό του προβληματισμό και όλοι έχουν έναν κοινό παρανομαστή. Όλοι τους έφυγαν από τον τόπο τους θέλοντας να ξεφύγουν από κάτι που τους στοίχειωνε. 

Το ταξίδι αυτό λειτουργεί ως κάθαρση για όλους, μέσα από την χειρωνακτική εργασία στον αργό, τις μεταξύ τους διαφωνίες και καυγάδες αλλά και την αγάπη και τον σεβασμό του ζευγαριού που τους φιλοξενεί. Κλέβοντας τα δικά μου λόγια από προηγούμενη ανάρτηση για την ταινία Megane, η ταινία Breathe in Breathe out  "Ήταν μία ωραία, γλυκιά νωχελίκη καλοκαιρινή ταινία όπως μόνο οι Ιάπωνες ξέρουν να κάνουν" και μετά το τέλος της, θα νιώσετε καλύτερα. Η ομάδα των ετερόκλητων ανθρώπων σε  ένα τόσο μικρό περιβάλλον, δημιουργεί ένα ρεαλιστικό αποτέλεσμα και  μια παρείστικη ατμόσφαιρα αν θες, που κερδίζει τον θεατή από την πρώτη στιγμή.

Ξεκίνησα να βλέπω την ταινία λόγο του πολλά υποσχόμενου cast και δεν απογοητεύτηκα, την είδα πριν πολλά χρόνια και ακόμη θυμάμαι το πως με έκανε να νιώθω. Η ιστορία είναι μια οικουμενική ιστορία, που ταιριάζει σε όλους τους ανθρώπους που κάποια στιγμή έχουν την ανάγκη να φύγουν κάπου και εκεί να βρουν ψυχική κάθαρση και να γυρίσουν ολοκληρωμένοι. Μια ανάγκη που την έχω αυτή τη στιγμή που γράφω, γι'αυτό και έγινε αυτή η καταχώρηση. 

Για να πω την αλήθεια, δεν γνωρίζω όλο το cast (και δεν το έμαθα), η επιλογή της ταινίας έγινε με βάση το γεγονός ότι έπαιζε ο Hiroki Narimiya, ηθοποιός που ξεκίνησε την καριέρα του περίπου εκείνη την εποχή και συμμετείχε σε αξιόλογες παραγωγές. Σ'αυτή την ταινία είδα για πρώτη φορά και την Karina που πολύ αργότερα άρχισα να εκτιμάω και να συμπαθώ. Δύο ηθοποιοί, νέα ταλέντα εκείνης της εποχής, που και αυτοί είχαν μια πραγματικά δύσκολη περίοδο που οδήγησε στη παύση της καριέρας της Karina για δύο χρόνια, φέτος τη βλέπουμε να επιστρέφει με νέα σειρά. Ενώ πρόσφατα ο Hiroki ανακοίνωσε πως αποσύρεται από το επάγγελμα του ηθοποιού καθώς έχει κουραστεί, όπως δήλωσε, να ασχολούνται όλοι με τον σεξουαλικό προσανατολισμό του, να τον προδίδουν οι φίλοι του και να διαρρέουν φήμες περί χρήσης κοκαΐνης...κάτι που εδώ στο δυτικό κόσμο δεν θα είχε καμία σημασία, αλλά εκεί στην Ιαπωνία μια τέτοια φήμη είναι ικανή να σε καταστρέψει. 

Πέρα λοιπόν από την αυτοκάθαρση, αυτή η ανάρτηση είναι και ένα αντίο (με τη κρυφή ελπίδα πως θα είναι προσωρινό) στον Hiroki Narimiya που μπορεί να μην εξελίχθηκε στον καλύτερο ηθοποιό της  Ιαπωνίας, αλλά τον είδαμε να μεγαλώνει μπροστά στη κάμερα και να αναπτύσσει  το δικό του ταλέντο. Για την ιστορία, στην Αμερική είναι περισσότερο γνωστός για τον ρόλο του ως Ace Attorney ενώ η μοναδική ταινία του που έχει προβληθεί στην Ελλάδα είναι το Azumi, όπου εκεί παρέλασε μια ομάδα νέων ηθοποιών οι οποίοι τα επόμενα χρόνια θα  ήταν συνεχώς παρόντες στο τηλεοπτικό και κινηματογραφικό σκηνικό της χώρας.

Δεν με ενοχλούσε ποτέ η Δευτέρα, μέχρι που ξεκίνησε το timeline στο Twitter και στο Facebook να γεμίζει με κακή ενέργεια από μίζερους ανθρώπους που μισούν τη Δευτέρα. Το μόνο που με ενοχλούσε στη Δευτέρα ήταν η Κυριακή που είχα το άγχος της Δευτέρας (ξέρεις εκείνο το μίνι έμφραγμα που παθαίνεις όταν ακούς τον ήχο της Αθλητικής Κυριακής και συνειδητοποιείς ότι δεν έχεις διαβάσει για αύριο, λίγο πριν προλάβεις να σκεφτείς πως δεν πας άλλο σχολείο...καρακλεμένο από κάποιο πανέξυπνο φιλόσοφο στο twitter που δεν βρίσκω τώρα να σας τον αναρτήσω) . 

Δεν ξέρω πότε ακριβώς πουτάνεψε στη ζωή μου η Δευτέρα, αλλά ψάχνοντας σήμερα στο Blog βλέπω πως έχω αρκετά Post που έγραψα μετά από άσχημα πράγματα που μου συνέβησαν Δευτέρα. Θυμάμαι ένα παλιό post που φυσικά δεν το βρήκα, στο οποίο είχα βάλει το τραγούδι I hate Mondays και  κάποιος στο σχόλιο μου είχε γράψει "αρκεί να μην αρχίζεις να σκοτώνεις κόσμο"...Έτσι σκέφτηκα εκεί που θα κλαίω τη μοίρα μου για το πόσο άσχημη ήταν η μέρα να γράψω για μερικά πραγματικά άσχημες Δευτέρες της Ιστορίας.

1. Η πιο διάσημη άσχημη Δευτέρα ήταν αυτή που ξημέρωσε στη γειτονιά της Μπρέντα Σπένσερ. Η ιστορία δεν είναι καμία καινούργια, την είδαμε και στο "Γυναίκες Δολοφόνοι" ενώ επίσης για εκείνη τη Δευτέρα είχε γραφτεί και το τραγούδι The Boomtown Rats. Λοιπόν η μόλις 16 χρονών Μπρέντα σηκώθηκε το πρωί και άρχισε να πυροβολεί από το παράθυρο το προαύλιο του διπλανού δημοτικού σχολείου. Όταν τη συνέλαβαν και την ρώτησαν γιατί το έκανε αυτή απάντησε από "I don't like Mondays" ...και έρχομαι και εγώ και σου απαντώ...σε κανένα δεν αρέσουν οι Δευτέρες (ούτε και οι Δεύτερες). Περισσότερα εδώ. 

2. Φυσικά το πρώτο πράγμα που έκανα όταν ξεκίνησα να γράφω αυτό το post ήταν να δω τη μέρα έπεσε η Ατομική Βόμβα στη Χιροσίμα, μαντέψτε....ναι Δευτέρα...ΔΕΥΤΕΡΑ ήταν η 6η Αυγούστου του 1946 όταν η Αμερική αποφάσισε να κάνει το πιο απεχθές Έγκλημα της ανθρώπινης ιστορίας μέχρι τότε...τι πιο ωραίο να ξεκινήσεις την εβδομάδα σου με θάνατο;

3. Προσωπική Δευτέρα....Δευτέρα ήταν όταν έφτασα στη δουλειά στη lastminue και μου ήρθε email πως οι πελάτες μου σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια μεταφοράς τους από το Αεροδρόμιο του Ντουμπρόνβικ στο ξενοδοχείο....αν δεν κάνω λάθος Δευτέρα ήταν έμαθα πως σκοτώθηκε ο ανιψιός μου. 

4. Η 4η Σεπτεμβρίου του 1939 ήταν μια ακόμη, ναι σωστά, Δευτέρα...εκείνη την ευλογημένη Δευτέρα πέθαναν με βίαιο τρόπο μόνο 1140 Πολωνοί από τις δυνάμεις της Wermacht. Γνωστή και ως η σφαγή της Cezstochowa ή απλά Bloody Monday... 

5. Για να μην αλλάζουμε κλίμα Δευτέρα έγινε και η σφαγή της Νάντσινγκ....Γιατί δεν έκαναν μόνο σφαγές οι Ναζί της Γερμανίας, τα εγκλήματα της Ιαπωνίας στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν εξίσου σημαντικά. Για την ιστορία να σας πω, πως η Ναντσινγκ ήταν η παλιά πρωτεύουσα της Κίνας, εκεί είχε συγκεντρωθεί όλος ο άμαχος πληθυσμός και είχε γίνει συμφωνία πως η Ιαπωνία δεν θα επιτεθείς στους αμάχους...Μαντέψτε τι έκαναν οι Ιάπωνες και ονομάστηκε εκείνη ημέρα και ως η Γενοκτονία της Νάντσινγκ. Εκείνη την ημέρα το ημερολόγιο έδειχνε ΔΕΥΤΕΡΑ 13 Δεκεμβρίου του 1937. Βρείτε και δείτε την ταινία.

Κοιτώντας αυτή τη λίστα, αρχίζω και νιώθω ήδη καλύτερα για τη ζωή μου, ελπίζω και εσείς μετά από αυτό να είστε πιο ήρεμοι για την δύσκολη ημέρα που είχατε.

Ας ολοκληρώσουμε το post με ένα τραγουδάκι με τους Orgy να διασκευάζουν το Blue Monday των New order.

Άντε ρε Καλή εβδομάδα!!

Οι Akmu είναι ένα μουσικό ντουέτο από την Κορέα, αποτελείται από δύο νεαρά αδέρφια με τη πιο γλυκιά φωνή και μουσική του κόσμου. Το νέο τους άλμπουμ μόλις κυκλοφόρησε και τα δύο αδέρφια αποφάσισαν να κάνουν μια ταινία μικρού μήκους όπου ακούγονται όλα τα τραγούδια.

Αυτά τα δύο μικρά κορεατάκια, βρίσκουν τρόπο να μπαίνουν στην καρδιά σου, με την μουσική τους και τους ιδιαίτερους τους στίχους.



Εύχομαι το 2017 να είναι τόσο ζεστό όσο τα τραγούδια τους, να είμαστε όλοι το ίδιο αγαπημένοι όσο αυτοί οι δύο. Δύο χιλιάδες δεκαεφτά ευχές γεμάτες αγάπη.