Σήμερα πάλι ξύπνησα από ένα διαφορετικό όνειρο. Ένα όνειρο που μ' έκανε να αρχίζω να σκέφτομαι τις αναμνήσεις μέσα στο όνειρο. Ξέρουμε πολύ καλά πως υπάρχουν όνειρα μέσα σε όνειρα, αλλά αναμνήσεις μέσα σε όνειρα; Υπήρχαν πάντα ή τελευταία άρχισα να τα θυμάμαι.

Ξύπνησα βλέποντας πως συνάντησα έναν νεαρό. Όμορφος νεαρός με γαλάζια μάτια, η ηλικία του δεν συμφωνούσε με τη δική μου. Εκείνος με ρώτησε αν το θυμάμαι, τον είχα γνορίσει λέει σε ένα ταξίδι μου στην Σκόπελο, τότε εκείνος είχε σπασμένο πόδι. Την επόμενη ημέρα τον είχα συναντήσει στην Αντίπαρο και έκανα πως δεν τον είδα....Δαγκώθηκα γιατί αποκλείεται να απέφευγα ένα τόσο όμορφο και καλό παλικάρι...Ωστόσο στη συζήτηση μας θυμήθηκα μια ψεύτικη ονειρική ανάμνηση.

"Στη Σκιάθο" του είπα, "ήταν που σε συνάντησα και είχα πάει διακοπές με μια συμφοιτήτρια μου, εκεί σε γνώρισα και μετά όταν σε είδα στην Αντίπαρο" (η γεωγραφία είναι σχετική στα όνειρα) "ήθελα να έρθω να σου μιλήσω αλλά η συμφοιτήτρια μου δεν ήθελε. Αλλά όλα αυτά έγιναν σε άλλο όνειρο".

Έτσι μετά από λίγο και ενώ συνέχιζε το όνειρο, καθόμουν κάπου, σε ένα σπίτι και σκεφτόμουν, πως ειναι δυνατό να ειχα ξεχάσει το ταξίδι μου στην Σκιάθο με αυτή την συμφοιτήτρια....

Το αστείο είναι πως ποτέ δεν γνώρισα αυτό το παιδί, ποτέ δεν είδα όνειρο στην Σκιάθο και ποτέ δεν έχω ταξιδέψει με αυτή την Συμφοιτήτρια που ακόμη και το όνομα της τώρα έχω ξεχάσει...κάτσε Γιάννα, ναι νομίζω Γιάννα την έλεγαν...πως γίνεται όμως τελευταία χρόνια έχω αναμνήσεις ονείρων που δεν έγιναν ποτέ. Πόσο παράξενα λειτουργεί αυτό το υποσυνείδητο και ποιο είναι αυτό το παλικάρι που δεν μεγάλωσε ποτέ από την πρώτη μας συνάντηση και που πρώτη φορά εμφανίσθηκε μπροστά μου.

Παλιότερα είχα αναμνήσεις μέσα σε όνειρα, αλλά αυτές οι αναμνήσεις αφορούσαν παλαιότερα όνειρα, δηλαδή έβλεπα κάτι και ήξερα πως σε αυτο το σημείο του ονειρόκοσμου είχα ξαναβρεθεί.

Το μεγαλύτερο μυστήριο είναι όμως, γιατί βλέπω όνειρα με καλοκαίρι, ενώ ούτε το καλοκαίρι μου αρέσει αλλά ούτε και διακοπές πάω καλοκαίρι....

Διάλεξα το τραγούδι του Chicane το Saltwater γιατί όταν το ακούω έχω την ίδια αίσθηση που είχα μέσα στο όνειρο...περίεργο λέμε. 

Follow my blog with Bloglovin

Θα περίμενες πως στο blog ατόμου που προσκυνάει το χώμα που πατάει ο Pharell Wilimas θα έβαζα το δικό του τραγούδι freedom, αλλά είμαι παιδί που μεγάλωσε στα 90s και σ'αυτή την περίπτωση υπήρχαν και άλλες επιλογές.

Επιλέγω την εκδοχή ελευθερίας του George Micahel, όχι επειδή ήταν η πρώτη που άκουσα, αλλά επειδή ήταν κάτι που έγραψε γεμάτο συμβολισμούς τόσο για την αλλαγή στην καριέρα του τόσο και στη ζωή του. Έτσι και εγώ θέλω να πιστεύω πως με την κίνηση μου καίω το παρελθόν και είμαι έτοιμη να αναγεννηθώ από τις στάχτες μου και να φτιάξω κάτι καινούργιο. Όπως ο Μιχαλάκης άφησε τις ημέρες των Wham πίσω του και εδραιώθηκε ως σπουδαίος καλλιτέχνης και μουσικός ελπίζω πως και εγώ θα προχωρήσω και θα φέρω επανάσταση στον κλάδο του τουρισμού με τις φρέσκες ιδέες μου και το ανύπαρκτο αρχικό μου κεφάλαιο....ναι δεν το πολύ σκέφτηκα όπως βλέπετε...ωστόσο έφτασα στο σημείο που δεν γινόταν άλλο έπρεπε να ελευθερωθώ.

Τώρα I am free to do what I want any of time...bitches... όπως μας τραγουδούν από το μακρινό παρελθόν οι Soup Dragons με το τραγικής αισθητικής βιντεοκλιπ τους. 

Για να δούμε τόσο καιρό κρυβόμουν πίσω από την δικαιολογία του δεν προλαβαίνω, τώρα που θα έχω χρόνο για να βάλω μπρος τις ιδέες μου τι θα κάνω. Ας σκορπίσω λίγο αισιοδοξία πάντως γιατί προηγουμένως που έκανα μία βόλτα από τα blogs όλοι μέσα στην απογοήτευση ήταν και στο πένθος. Γι αυτό ουσιαστικά είπα να γράψω και εγώ μπας και φέρω λίγο φως με την ανεπιτηδευτη γαματοσύνη μου. 

Έτσι που λέτε πλέον δεν θα χρειάζεται τραγουδάω το "I want to break free" των Queen ενώ καθαρίζω με την ηλεκτρική σκούπα στο σαλόνι, καθώς έσπασα τα δεσμά μου. 

Τώρα αγαπητοί ένθερμοι οπαδοί και αναγνώστες αυτού του blog....ναι σε εσένα το λέω, σε εσένα ένα και μοναδικέ μου αναγνώστη είμαι ελεύθερη να ανοίξω τα φτερά μου και να πετάξω σαν πουλί...όπως έκαναν οι beatles πριν από εμένα...

και ναι είναι σημαντικό για εμένα αυτό το βήμα που έκανα...ίσως κάποια ημέρα να σταματήσει η δουλειά μου να ορίζει την ζωή μου και να μην είναι τόσο σημαντικός παράγοντας στο πως θα κινούμε...αλλά όσο είμαι μόνη και χωρίς οικογένεια...λέω να την αφήνω να ορίζει την ευτυχία μου...οπότε πέρα από Ελεύθερη επαγγελματικά να σας θυμίσω πως είμαι και Free και single and ready to mingle....

όχι που δεν θα έβρισκα τρόπο για  να χώσω στη λίστα μου Κορεάτικο τραγούδι.... έτσι που λέτε...γιορτάζω την παραίτηση μου από τη δουλειά με αυτό τον τρόπο. Σας ανακοινώνω πως είμαι ημιάνεργη και με ένα καλό σχέδιο στα χέρια μου...το μόνο που μου μένει είναι να το ελευθερώσω και να ξεκινήσω μια νέα εποχή στον τουρισμό της Θεσσαλονίκης... 

α και στην περίπτωση που νομίζατε πως δεν θα το βάλω...  πάρτε και τον μελλοντικό μου σύζυγο. 

Δεν μπορώ να καταλάβω πως σκατά τα κατάφερα και έκανα τελικά λίστα με τραγούδια με θέμα την ελευθερία....όπως και να έχει η ευχή μου είναι να σπάσε τε τα δικά σας δεσμά και επιτέλους να πετάξετε έστω και αν τα φτερά σας είναι σπασμένα.

Πολλές φορές ήθελα να κάτσω να κάνω ένα τμήμα για σένα σε αυτό το ταπεινό blog. Ήθελα η Eri του σήμερα να σου γράφει για όλα αυτά που θέλει να σου πω πριν γίνει η Eri που θα έχεις για μάνα.
Ίσως έτσι να σου ήταν πιο εύκολο να καταλάβεις τη τρελή μάνα σου, και να μη θυμώνεις μαζί της που έγινε ίδια με την γιαγιά σου, Ίσως επειδή φοβάμαι πως δεν θα καταφέρω να προλάβω να σου μάθω όλα αυτά που θα ήθελα, είτε επειδή τα ξέχασα είτε επειδή δεν είμαι εκεί να σου τα διδάξω.

Δεν ξέρω αν αρχίζω καλά, αλλά ένα πράγμα που θα ήθελα να σου πω ως Eri από το παρελθόν, ως ένα άτομο που δεν έχει γίνει η μάνα σου ακόμη, είναι να μη φοβάσαι παίδι μου. Να μη φοβάσαι, να έχεις  επίγνωση του φόβου, αλλά να μην φοβάσαι παράλογα πράγματα. Μη γίνεις σαν εμένα σε αυτό το θέμα.

Εμένα η γιαγιά σου για να με κρατήσει κοντά της με τρομοκράτησε τόσο πολύ που κατέληξα να γίνω ένα άτομο που φοβάται τα πάντα. Δεν ξέρω αν σου το έχω ξαναπεί αλλά ο ευατός μας είναι ο μεγαλύτερος εχθρός μας. Αυτός σου βάζει εμπόδια και αυτός σε κάνει να αμφιβάλεις. Θέλω παιδί μου να είσαι δυνατό. Να είσαι ανεξάρτητο και να φύγεις όσο μακριά θες και εγώ θα βρίσκω τρόπους να είμαι κοντά σου παιδί μου.

Μην έχεις παράλογους φόβους, να φοβάσαι να μη πάθεις σωματικό κακό, αλλά να μη φοβάσαι να ζήσεις, να μη φοβάσαι την προσπάθεια επειδή δεν ξέρεις που θα καταλήξει, μη φοβάσαι να προσπαθήσεις, να πέσεις, να χτυπήσεις. Μη φοβάσαι να ταξιδέψεις επειδή δεν ξέρεις τι θα βρεις εκεί που θα πας. Η ζωή μας δεν έχει νόημα, το μόνο νόημα που υπάρχει είναι η εξέλιξη. Δεν έγινες παιδί μου για να ικανοποίησεις τις εγωιστικές ανάγκες της μάνας σου αλλά για να προχωρήσεις την εξέλιξη. Μη φοβάσαι παιδί μου. Μη φοβάσαι.

Όλοι οι παράλογοι μου φόβοι, ό,τι και αν φοβήθηκα στη ζωή μου  έγινε πραγματικότητα. Γι' αυτό παιδί μου μη φοβάσαι. Μη φοβάσαι, άσε τις βλακείες που περνάν από το μυαλό σου, κοίτα μπροστά σου, πάρε μια ανάσα και τόλμα το. Το ταξίδι είναι αυτό που μετράει όχι ο προορισμός. Επέτρεψε στον εαυτό σου να δοκιμάσει και ας αποτύχεις, αν έχεις δύναμη θα ξανασηκωθείς. Ο φόβος είναι καλό πράγμα σε βοηθάει να προσέχεις και να συντηρείς τον εαυτό σου. Οι καλύτεροι στρατιώτες είναι αυτοί που γνωρίζουν τον φόβο. Όμως μην αφήσεις τον παράλογο φόβο να σε κυριεύσει και να ορίσει τη ζωή σου όπως κάνει σε εμένα.

Ακόμη και τώρα που σου γράφω παιδί μου, σου γράφω με μεγάλο φόβο στη καρδιά μου. Με τον φόβο πως δεν θα διαβάσεις ποτέ αυτά που σου γράφω. Όχι επειδή δεν τα βρήκες ή επειδή δεν πρόλαβα να σου τα δείξω, αλλά από το φόβο πως μπορεί να μην υπάρξεις ποτέ. Με έναν φόβο εξίσου παράλογο με όλους τους άλλους φόβους που άφησα να ορίσουν την ζωή μου. Θα συνεχίσω όμως να σου γράφω στις δύσκολες μου στιγμές για να σου διδάξω ό,τι δεν έχω ενέργεια να σου διδάξω μετά. Είτε έρθεις στη ζωήμ, είτε όχι. Εγώ θέλω να είμαι εδώ και να σου γράφω.

Μόλις είδα το Insurgent online δωρεάν (είδατε τι έκανα εκεί έτσι;)  και πολύ πρόσφατα είδα την real action ταινία του Shingeki no Kyoujin (Attack on titans όπως λάθος μεταφράστηκε στα Αγγλικά), τι κοινά έχουν αυτά τα δύο έργα...το ένα βασίζεται σε βιβλίο, το άλλο σε manga, πρωταγωνιστές είναι μια ομάδα νέων που προσπαθεί να σώσει τον κόσμο. Αυτό όμως που μου κάνει εντύπωση είναι πως και οι δύο κοινωνίες, βρίσκονται πίσω από τεράστιους τοίχους. Πίσω από έναν, η κοινωνία της απόκλισης, πίσω από πολλούς η κοινωνία του Shingeki. Πίσω από τοίχο και η κοινωνία στο anime Memories στο segment Cannon Fodder να μάχεται ένα άγνωστο και εχθρό.

Ακόμη ένα κοινό που έχουν και τα τρία πλέον έργα είναι πως οι άνθρωποι μέσα στα τοίχοι, φοβούνται αυτό που βρίσκεται απέξω από αυτά, στην πρώτη περίπτωση φοβούνται το άγνωστο, στη δεύτερη περίπτωση τους τιτάνες και στην τρίτη περίπτωση το ανύπαρκτο. Ψεύτικοι ανειλικρινείς φόβοι.

"Ζήσαμε με τον φόβο των τιτάνων και καταντήσαμε να ζούμε μέσα σε αυτή τη φυλακή που ονομάσαμε τοίχος" είπε ο Eren Jaeger σε ελεύθερη μετάφραση στο Shingkeki. Πόσο δίκιο είχε. Γιατί τελικά δεν υψώνουμε τοίχοι επειδή φοβόμαστε αυτό που υπάρχει έξω, αλλά για να περιορίσουμε τους εαυτούς μας για να μην αναγκαστούμε να ταξιδέψουμε ως εκεί.

Είμαστε οι εχθροί του εαυτού μας και ο υψωμένος τοίχος είναι μια ακόμη φτηνή δικαιολογία. Δεν φοβόμαστε το άγνωστο, ο άνθρωπος από την φύση του είναι περίεργο ον και του αρέσει η εξερεύνηση και η ανακάλυψη, είμαστε απλά δειλοί. Σηκώνουμε τα τοίχοι για να αποφύγουμε καταστάσεις που θα μας βγάλουν από την βολή μας. Είτε αυτά τα τοίχοι είναι απέναντι σε φίλους, συντρόφους, είτε ανάμεσα σε όνειρα, φιλοδοξίες και αποφάσεις.

Αυτά  σκέφτηκα και έκλεισα το παράθυρο αναζήτησης εργασίας της Trivago και δεν έκανα το ένα βήμα παραπάνω ύψωσα τοίχος, γιατί είμαι δειλή...δειλή και τεμπέλα, θέλω να αλλάξω τη ζωή μου, αλλά περιμένω έναν τιτάνα να έρθει να μου ρίξει τον τοίχο αντί να βγω εγώ εκεί στην επίθεση. Άραγε ήρθε η στιγμή που κατάλαβα επιτέλους το τραγούδι των Pink Floyd ή εκείνοι μιλούν για άλλο τοίχος; 

Μην ζείτε στον φόβο, ρίξτε τα τοίχοι σας. Αφήστε τους εαυτούς να παρασυρθεί από το κύμα...μην είστε σαν εμένα. Μην ακολουθείτε τη δειλία μου. Νικήστε τον εαυτό σας.