Εδώ είμαστε

by Erisadesu 11:52 4 Φώναξαν γενοκτονία πόντιος πόντος

Μετά από το άδοξο τέλος του παλιού μου Blog είπα να έρθω και εγώ εδώ αφού οι πιο πολλοί αξιόλογοι Bloggers είναι εδώ μαζεμένοι. Πριν προλάβετε να το σχολιάσετε, δεν θεωρώ τον εαυτό μου αξιόλογο Blogger. Δεν γράφω για θέματα επικαιρότητας και όταν τα γράφω δεν μπορώ να είμαι αντικειμενική. Δεν γράφω όμορφα λόγια που δίνουν στον αναγνώστη εικόνες. Γράφω για διαφορετικά θέματα ανάλογα με το πως νιώθω.
Όσοι είχαν διαβάσει το παλιό μου blog το ξέρουν. Εκεί έβρισκαν από συνταγές για καφέ μέχρι σοβαρά θέματα επικαιρότητας, προσωπικούς μου προβληματισμούς και ένα σωρό ηλίθιες απόρροιες που συχνά πυκνά κατακλύζουν τον εαυτό μου. Θα χαρώ πολύ να δω κάτι από αυτά που γράφω σε μία εφημερίδα όπως τόσοι άλλοι. Ελπίζω αν γίνει ποτέ αυτό να είναι για κάτι αστείο που έγραψα ή έκανα παρά επειδή ακόμη μια φόρα θα κράζω την Θεσσαλονίκη και τους γύρω μου.
Α ναι ίσως θα έπρεπε να συστηθώ κιόλας. Αν και γι' αυτό υπάρχει το προφίλ μας στα πλάγια της σελίδας σωστά; Γουατέβα... ονομάζομαι Erisabetsu Paburidou στα Ιαπωνικά. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήξερα να ξεχωρίζω δύο χώρες την Ιαπωνία και στην Τουρκία. Βλέπεται όλες οι άλλες νόμιζα ότι ήταν αλά μέρος της Ελλάδας, δεν θα ξεχάσω πότε το πρόσωπο του θείου μου όταν στα 5 μου του πήγα τον χάρτη της Ελλάδας και του ζήτησα να μου δείξει που ακριβώς είναι η Σουηδία. Μικρή με φώναζαν Κινεζάκι και Γιαπωνεζάκι ίσως γι' αυτό να το ήξερα ότι η Ιαπωνία είναι μακρινή χώρα. Από τότε είχα ένα όνειρο, να πάω εκεί μια μέρα. Δυστυχώς δεν έχω πάει ακόμη.
Την Τουρκία την ήξερα επειδή είμαι 2ης γενιάς πόντια στην Ελλάδα και όπως καταλαβαίνετε η προσφυγιά θα αργήσει να φύγει από το DNA των ποντίων. Οπότε πέρα από την Ιαπωνία, προσπαθώ να κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να αναγνωριστεί η γενοκτονία των Ποντίων. Ώρες ώρες αυτό το θέμα το βλέπω πολύ πατριωτικά και με πονάει. Όταν όμως πονάει πολύ το αφήνω. Με κουράζει που εμείς οι πόντιοι δεν είμαστε ενωμένοι. Με πονάει που δεν έχει αναγνωριστεί η γενοκτονία μας. Διότι, αν δεν αναγνωρίζουν τον θάνατο μας, πως θα γνωρίζουν την ύπαρξη μας; Αυτό το καταλαβαίνει κανείς; Αυτά σκέφτομαι και το ότι οι Αρμένιοι έχουν καταφέρει πολλά περισσότερα από εμάς και φυσικά αυτά είναι που με πληγώνουν και θέλω να σταματήσω. Γιατί με πονάει που οι παππούδες μου έχασαν την πατρίδα τους, ακόμη και αν εγώ δεν θα γυρίσω ποτέ εκεί, ακόμη και αν δεν μου άρεσε εκεί, με πονάει που όλος αυτός ο κόσμο πέθανε άδικα. Μερικές φορές σκέφτομαι ότι όλες αυτές οι κραυγές των προγόνων μου και αυτά που έζησαν οι παππούδες μου έχουν περάσει στο αίμα μας. (και για να φανώ πιο δραματική) Νομίζω ότι οι κραυγές τους τώρα γίνονται πιο δυνατές από ποτέ γιατί κανείς δεν έχει κάνει τίποτα για να ηρεμήσουν αυτές οι ψυχές. Ειδικά όταν ακούω System of a Down νιώθω αυτές τις κραυγές να μου σχίζουν τα εσώψυχα. Ερε... πάλι δραματική έγινα.
Λοιπόν Happy Mode πάλι για να συνέλθω. Αυτά τα λίγα για μένα. Πριν ξεχάσω προσπαθώ εδώ και πολύ καιρό να γράψω μια πτυχιακή και δεν τα καταφέρνω με αποτέλεσμα να μην έχω πάρει πτυχίο. Ωστόσο δουλεύω όλο αυτό τον καιρό στον κλάδο του τουρισμού.
Νομίζω καλά τα πήγα για πρώτο ποστ