Τι δύσκολη ημέρα και αυτή, αρχικά είναι η παγκόσμια ημέρα του AIDS και τι να πεις γι αυτό χωρίς να νιώσεις λίγος και αναλώσιμος.
Μετά έχουμε τις ετοιμασίες για τα Χριστούγεννα και την αγκάλη της μιζέριας να σε πλαισιώνει γιατί το τελευταίο πράγμα που θες μέσα στη μιζέρια και στην ανεργία σου και σε ένα κόσμο που πεινάει είναι να βλέπεις χαζοχαρούμενες γκόμενες να κάνουν ψώνια στην Τσιμισκή και τα μικρά να τσιρίζουν κάθε φορά που βλέπουν τον κακομοίρη τον μετανάστη ντυμένο Άγιο Βασίλη...
Τέλος...έχεις την θλίψη...σκέφτεσαι πόσες μέρες θα περάσουν μέχρι να φύγει ο πόνος και να μείνει η ανάμνηση; 1η Δεκεμβρίου του 2006 είχε γενέθλια...και δεν τον πείρα τηλέφωνο...σκέφθηκα ότι θα μας δοθούν πολλές ευκαιρίες να του μιλήσω και πολλά γενέθλια για να του ευχηθώ...Το 2007 τον έχασα. Δεν ξέρω τι πονάει περισσότερο, που τον έχασα; που δεν πρόλαβα να τον γνωρίσω περισσότερο; που τον είχα κοντά μου αλλά δεν προσπάθησα να περάσω πιο πολύ χρόνο μαζί του; που έφυγα από την Κρήτη και τον άφησα εκεί; που δεν θα τον ξανακούσω να με λέει θεία και να γελάει σαν χαζό; που δίπλα του ένιωθα σαν κουμπαράς δίπλα σε κολόνα της ΔΕΗ;Δεν ξέρω... πονάω επειδή τον αγαπούσα; επειδή είμαι εγωίστρια; επειδή μου λείπει; επειδή μετανιώνω; επειδή ήταν συγγενής μου; επειδή είχε ένα τόσο καλό χαμόγελο και τεράστια μάτια; επειδή τον θυμάμαι μωρό; επειδή πρέπει; επειδή όποτε βλέπω φωτογραφία του κλαίω; η απλά επειδή δεν θα είναι αυτός που θα με παραδώσει νύφη;
Είναι ηλίθιο να κλαις και να γελάς ταυτόχρονα όταν σκέφτεσαι κάποιον που έχει φύγει;
in the future can't wait to see if you'll open up the gates for me.
0 Φώναξαν:
Δημοσίευση σχολίου