Άρχισα να σκέφτομαι διάφορα...κυρίως πως κατάφεραν να κάνουν το Πολυκλαδικό λύκειο Θεσσαλονίκης, ένα σχολείο που μετρούσα 300 άτομα σε κάθε τάξη από ένα ενιαίο σχολείο που θύμιζε αμερικάνικο κολέγιο, τρια διαφορετικά λύκεια και πως το κατάντησαν έτσι. Η απάντηση στην πρώτη ερώτηση είναι με συρματοπλέγματα...χώρισαν το Τεχνικό από το Ενιαίο και το Πειραματικό, διαχωρίζοντας έτσι τα παιδιά του Τεχνικου, καταδικάζοντας τα στη σκοτεινή πτέρυγα της τότε πρώτη λυκείου, με ελάχιστους κοινόχρηστους χώρους, ωστόσο με πολλά εργαστήρια που ανήκαν στο 4ο έτος του Πολυκλαδικού...Επίσης πως σκατά κατάφεραν να αφήσουν αυτό το σχολείο να δείχνει σα φυλακή; Εξαφανισθηκαν τα όμορφα γκράφιτι και αντικαταστήθηκαν από βλακείες στου τοίχους...τα σύρματα σκούριασαν...οι μπογιές ξέφτισαν...αλήθεια ποιος να είναι ο αρχιτέκτονας του σχολείου; γιατί έκανε τα καλώδια να είναι έξω απο τους τοίχους; επηρεάστηκε άραγε από τον αρχιτέκτονα του Μπομπιντόυ...
Δεν είναι αυτό το θέμα μου όμως... Το θέμα μου είναι πως γίνεται η Λίζα εκείνης της εποχής να έχει περισσότερο μυαλό απο την Erisadesu του σήμερα; Τα πράγματα τότε ήταν τόσο ξεκάθαρα, Ήξερα ακριβώς τι ήθελα και πως να το αποκτήσω...ωστόσο δεν έκανα τίποτα απο όλα όσα ήθελα...Που είναι η δουλειά στη Florida, η δουλειά στα κρουαζιερόπλοια της Καραιβικής Οι χειμερινές σαιζόν στις Άλπεις...που είναι εκείνο το κορίτσι που κοιτούσε άφοβα τους Bullies του και ήξερε με ακρίβεια το άθλιο και αποτυχημένο μέλλον τους;
Παράξενο δεν είναι; Σε εκείνες τις εποχές είχα όραμα για το μέλλον, ήξερα τι έπρεπε να κάνω. Δεν το έκανα γιατί μεγάλωσα με τον φόβο και για να είμαι προσγειωμένη...και όχι για να κυνηγάω τα όνειρα Πότε ακριβώς έκοψα τα φτερά του εαυτού μου και άρχισα να κατηγορώ την Swagaμάμα μου;
Εκείνη η κοπέλα που σπούδαζε στην Κρήτη επίσης γνώριζε τι ήθελε να κάνει...είχε υπολογίσει χωρίς αν το θέλει όλες τις κινήσεις της. Ωστόσο...έφυγε τα παράτησε και έφυγε...Δεν έκανε την πτυχιακή που ήθελε...και μετά απο χρόνια είδε έναν παλιό της συμφοιτητή να το κάνει πραγματικότητα...
Μετά ήρθε η Erisabetsu με το όνειρό της να πάει στην Ιαπωνία, και διάβασε και έμαθε τη γλώσσα,...ήθελα να κάνει Σύλλογο Ποντίων στο Τόκιο και ένα τσιπουράδικο στην Οκινάουα...ωστόσο κάπου εκεί άρχισε η παράνοια...και ξέχασε τι ήθελε...βαρέθηκε...ήρθε και η κρίση και όλα έδεσαν και κάπου εκεί ήρθε η Erisadesu. Είδε τα όνειρο της για ακόμη μια φορά να το πραγματοποιεί άλλος..χωρίς όμως Ζήλια ή μίζέρια όπως παλιά αλλά με χαρά και θαυμασμό.
Τελικά εκτός του ότι γερνάω μαθαίνω νέα πράγματα, μαθαίνω πως και ο παλιός μου εαυτός ήταν πολύ πιο έξυπνος απο εμένα... well...Me my mess and I...
πάρτε ένα τραγούδι για το παρίσι\
0 Φώναξαν:
Δημοσίευση σχολίου