Blame it on the boogie

by Erisadesu 20:04 2 Φώναξαν Ιστορία music

Well τι να πω τώρα; Ας μιλήσω και εγώ για τον θάνατο του Jackson... Σαν παιδί και εγώ υπήρξα μέγα θαυμάστρια του, κάθε φορά που τον έβλεπα στην τηλεόραση ή τον άκουγα στο ραδιόφωνο ο κόσμος σταματούσε γύρω μου και υπήρχε μόνο η φωνή του και ο χορός του. Λάτρευα τον τρόπο που χόρευε, τον τρόπο που σε κάθε video ήταν διαφορετικός και δεν μου φαινόταν καθόλου παράξενο που φαινόταν όλο και πιο άσπρος...

Η μητέρα μου όποτε έβλεπε video του καθόταν μπροστά στην τηλεόραση και έλεγε "θεέ μου πως μεγάλωσε έτσι αυτό το παιδί, τι όμορφο μωρό που ήταν". Αυτές τις ημέρες λέει "θεέ μου πως κατάντησε έτσι αυτό το παιδί, πως πέθανε έτσι". Λίγο πολύ όλοι ξέραμε ότι ο θάνατος του θα ήταν τραγικός απλά δεν ξέραμε το πότε και σίγουρα δε περιμέναμε να γίνει τόσο ξαφνικά.

Παράξενος άνθρωπος πραγματικά, για άλλους τέρας, για άλλους είδωλο. Το όλο τραγικό με τον θάνατό του είναι ότι όλοι μιλάνε γι αυτό. Μιλάνε γι αυτόν λες και τον ήξεραν, λες και περάσαν όλη τους την ζωή μελετώντας την ζωή του. Σήμερα όλοι μιλούσαν για την κληρονομιά του.... Αναρωτιέμαι νοιάζεται κανείς γνήσια και πραγματικά στο τι θα γίνουν αυτά τα τρία τα παιδιά; Τι μέλλον περιμένει αυτά τα παιδάκια; Τι ζωή μπορεί να έζησαν δίπλα στον πατέρα τους; Πως σκατά βγήκαν άσπρα αφού ο Jackson έλεγε ότι είναι δικά του;

Με αυτά και με αυτά πέρασε στην ιστορία ως Βασιλείας της Ποπ ( ο πατέρας μου ακόμη απορεί τι είναι η Pop "Άντε για τον Έλβις ξέρω, τα έζησα... τι σκατά είναι η ποπ;" με ρώτησε προχθές). Εγώ θα τον θυμάμαι όπως τον έβλεπα σαν παιδί και όχι σαν το παράξενο πλάσμα που έγινε όταν μεγάλωσα. Δεν θα βάλω το αγαπημένο μου τραγούδι από τον Jackson αλλά τα τραγούδια που πάνε και έρχονται πάντα στα χείλη μου χωρίς να υπάρχει και ιδιαίτερος λόγος.

Enjoy.




είμαι σίγουρη και η μαμά μου έτσι θέλει να τον θυμάται:



τελικά είμαι καλό φανγκερλ... λαλαλαλλα abc...