Μια μεγάλη αλήθεια για μένα και το blog μου είναι ότι μου αρέσουν τα anime και οτιδήποτε έχει σχέση με Ιαπωνία... αλλά μια ακόμη μεγαλύτερη αλήθεια είναι ότι είμαι πιο ΠΑΣΟΚ και από τον Λαλιώτη και ότι κάθε νύχτα ονειρεύομαι μια βραδιά στα μπουζούκια με συνοδό τον Πρετεντέρη... όπως έγραψε ο Uncle Ben σε βιβλίο του και το έμαθα πρόσφατα σ' ένα τεστ της
Athen's Voice.

Γι' αυτό μόλις μου ήρθε η επιστολή από το ΠΑΣΟΚ με την κάρτα μέλους ή φίλου του ΠΑΣΟΚ με θέμα την ετήσια συνδρομή μου στο ΠΑΣΟΚ, νευρίασα και τους έστειλα την παρακάτω επιστολή.

Αγαπητό ΠΑΣΟΚ

Τελικά εγώ είμαι μέλος ή φίλος του ΠΑΣΟΚ?
Με το σύστημα επανεγγραφής μας στο ΠΑΣΟΚ χρειάστηκε να επαναλάβω την διαδικασία τρεις φορές για να δηλώσω το αυταπόδεικτο. Ξαφνικά όμως μου έρχεται μία επιστολή στην οποία θα πρέπει να δηλώσω για ΑΚΟΜΗ μια φορά την παρουσία μου στο χώρο ενώ παράλληλα θα πρέπει να δηλώσω αν είμαι ΦΙΛΟΣ ή ΜΕΛΟΣ...

Η διαφορά αυτή την φορά είναι ότι θα πρέπει να δώσω και χρηματικό ποσό γι αυτή μου την δήλωση.
Φυσικά και θα υποστηρίξουμε το κόμμα μας όταν αυτό μας ζητηθεί. Αυτό κάνουμε
κάθε φορά που αγοράζουμε λαχνούς από την τοπική οργάνωση, κάθε φορά που πληρώνουμε την
συνδρομή μας στην τοπική οργάνωση, κάθε φορά που συμμετέχουμε στην χοροεσπερίδα της οργάνωσης
ή γειτόνων τοπικών οργανώσεων.

Στην επιστολή που μας στάλθηκε αναφέρετε ότι με την ετήσια συνδρομή θα καταργηθούν οι εισφορές μας
στις τοπικές οργανώσεις... ωστόσο εμείς θα συνεχίζουμε να συμμετέχουμε στις τοπικές δραστηριότητες
για οικονομική ενίσχυση και το γνωρίζετε πολύ καλά.

Επίσης στην επιστολή γράφετε ακριβώς τα χρηματικά ποσά που πρέπει να καταβάλει το κάθε μέλος του κόμματος.
Ωστόσο δεν είναι γραμμένο πουθενά το ποσό για τα άνεργα μέλη του κόμματός.
Δηλαδή εγώ που είμαι άνεργη και δεν μπορώ να αντεπεξέλθω στο ποσό που μου ζητάτε δεν είμαι άξια να γίνω μέλος του κόμματος; Με το να μη πληρώσω την συνδρομή, μου καθαίρεται το δικαίωμα να λέγομαι μέλος ενός κόμματος για το οποίο ουκ ολίγες φορές έχουμε θυσιάσει χρόνο και χρήμα; Επίσης με ποιο σκεπτικό ζητάτε χ Ευρώ από τους φοιτητές; Γνωρίζετε ότι εκεί έξω υπάρχουν φοιτητές που οι γονείς τους στερούνται τα πάντα για να σπουδάσουν; Έχετε περάσει ποτέ από φοιτητικές εστίες να δείτε πως αγωνίζονται τα χέρια που αργότερα θα σηκώσουν το ΠΑΣΟΚ; Το ποσό ωστόσο που ζητάτε από βουλευτές είναι αστείο ειδικά αν σκεφτούμε τα ποσά που επωφελήθηκαν επί της κυβερνία του ΠΑΣΟΚ. Καταλαβαίνω ότι έχουν έξοδα για τις προεκλογικές καμπάνιες αλλά ωστόσο δεν έχουμε δει ακόμη εκλεγμένο βουλευτή χωρίς ιδιαίτερη οικονομική άνεση.

Για την πρόταση περί πιστωτικής κάρτας θα ήθελα απλά να πω ότι το ΠΑΣΟΚ έγινε για να στηρίζει τον λαό του και τον λαό της Ελλάδας όχι για να τον ενθαρρύνει να πέσει θύμα στα νύχια των τραπεζικών συστημάτων.

Κλείνοντας θα ήθελα να σας ζητήσω να με ενημερώσετε για το ποσό που οφείλω να καταβάλω σαν άνεργη στο κόμμα και αν θα μου στερηθεί το δικαίωμα να είμαι μέλος του ΠΑΣΟΚ που με τόσο αγώνα κέρδισα, επειδή δεν μπορώ να αντεπεξέλθω
οικονομικά στην παρούσα προθεσμία για την ετήσια συνδρομή, Γιατί ξαφνικά ένα Σοσιαλιστικό κόμμα με τόσο δεξιά πολιτική καταφεύγει σε τόσο κουμμουνιστικές λύσεις;


Με εκτίμηση
το όνομα μου

Τώρα εσύ που το διαβάσεις με κράζεις από μέσα σου και σκέφτεσαι να μου πεις "Τι σκας μη πληρώνεις στην τελική".

Αλλά δεν είναι έτσι. Έχω χάσει πολύ χρόνο από την ζωή μου για αυτό που πιστεύω. Σαν οικογένεια έχουμε στερηθεί από τον οικογενειακό μας χρόνο για να στηρίζουμε άτομα και πεποιθήσεις. Ποτέ όμως δεν το κάναμε με μισή καρδιά και ακόμη και αν στηρίξαμε λάθος άτομα ποτέ δεν το μετανιώσαμε και συνεχίσαμε να στηρίζουμε με περισσότερο πάθος τα πιο αξιόλογα άτομα του κόμματος.

Αυτό που με νευρίασε είναι ότι δεν μπορεί κανένας να με αποκαλέσει φίλο του ΠΑΣΟΚ, όχι μετά από τόσους αγώνες, είμαι μέλος του ακόμη και όταν ώρες ώρες μου έρχεται να κατέβω Αθήνα και να αρχίσω να κυνηγάω έναν έναν τους βουλευτές μας. Ακόμη και όταν οι ευρωβουλευτές μας δεν μας βοήθησαν στο θέμα της Γενοκτονίας.

Άντε μην τα πάρω και στις επόμενες ευρωεκλογές με δείτε σε αφίσα με sexy αποκαλυπτικό ταγιέρ και στείλω τις γκόμενες του Μπερλουσκόνι αδιάβαστες.

εγώ ως ευροβουλευτής

Με τα πολλά αν τολμήσουν και με γράψουν σαν ΦΙΛΟ του κόμματος επειδή αυτό τον μήνα είμαι οικονομικά στριμωγμένη θα κατασκηνώσω απ έξω από το σπίτι του Παπανδρέου, ντυμένη πράσινος σκύλος (u know ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου)

εγώ ως πράσινος σκύλος

και για να το διασκεδάσουμε λιγάκι, περιμένω τα στοιχήματα σας για το αν θα λάβω απάντηση από το www.pasok.gr ή όχι.

Τραγική διαπίστωσης της ημέρας:
Έχω γίνει σαν την μάνα μου.

σημειώσατε 2...

Εκεί που έβλεπα αμέριμνη America's Next Top Model Cycle 6 σκάει μύτη η Θεά Μοντέλο των 90s Eve Salvail. Σκέφθηκα να την κάνω ένα google και να μάθω περισσότερα για το μοντέλο που μου άρεζε στο 5ο Στοιχείο όμως αυτό που βρήκα δεν το περίμενα.

Έτσι λοιπόν μερικά googles αργότερα έπεσα σε αυτό:

δηλαδή την Θεά Eve δίπλα στην Αννούλα ....

και άντε πες σιγά τ' αυγά η Αννούλα πήγε στο πάρτυ όπου έπαιζε αυτή... (νωρίς το έμαθα)

Αυτό που με τρόμαξε είναι ότι την φωτογραφία αυτή την βρήκα εδώ:

http://wptka.blogspot.com/

που μπορεί την γλώσσα να μη την καταλαβαίνω (υποπτεύομαι ότι είναι πολωνέζικα) αλλά είναι τρομακτικό να μαθαίνεις ότι υπάρχουν θαυμαστές της Άννας... εκτός ελλάδος... δηλαδή να αρχίζω να φοβάμαι ότι τελικά η Εθνική μας Σταρ.... κάνει καριέρα και εκτός ελλάδας;

Φοβάμαι λίγο....

και όλα αυτά τα λέει μια Ελληνίδα που
ακούει ROCK A TRENCH

Περίεργες αυτές οι μέρες δεν ξέρω τι συμβαίνει. Άρχισε να παίζει το δεξί μου μάτι, τρέμει συνέχεια όλη μέρα. Όλοι μου λένε κάποιον θα δω. Όμως οι μέρες περνάν και τώρα είναι η τρίτη ημέρα που το κάνει αυτό. Το βράδυ νιώθω το κεφάλι μου να φουσκώνει και να πονάει, δεν ξέρω τι γίνεται. Φταίει η περίοδος; Μου ανεβαίνει η πίεση; Τι να πω δεν ξέρω πως είναι να έχεις ανεβασμένη πίεση.

Σήμερα οι περιπλανήσεις μου ήταν στο κέντρο και την δυτική Θεσσαλονίκη. Πήγα και ήρθα δύο φορές από τα δυτικά προάστια στο κέντρο και ξανά πίσω. Δεν βαριέσαι δεν έχω να κάνω και τίποτα άνεργη είμαι ας αναλωθώ σε μετακινήσεις. Μόνο κινηματογράφο δεν κατάφερα να πάω και ας το ήθελα τόσο πολύ. Πέρασα και από την Dannossiel και στην επιστροφή έκανα το γνωστό δρομολόγιο περνώντας μπροστά από τα νεκροταφεία...

Είχε μια παράξενη ζεστή σήμερα, δεν είχε; Μια απόκοσμη σαν έναν κακό προαίσθημα να πλανιέται στον αέρα... Ζεσταινόμουν καθώς προχωρούσα μέχρι που ένα παγωμένο αεράκι μου άγγιξε... την καρδιά... Το ένιωσα φυσικά πρώτα στο πρόσωπο μου και μετά στην καρδιά μου... Κοίταξα ευθεία προς τα δέντρα του νεκροταφείου, το κρύο ερχόταν από εκεί...λογικό αν σκεφθείς ότι τα νεκροταφεία αποτελούνται από μια τεράστια έκταση με γκαζόν και πεύκα, ή ότι είναι. Φθάνοντας στην καγκελοπόρτα κοίταξα τα παράξενα νεκροταφεία. "Αυτοί οι καθολικοί δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τα κάνουν τα νεκροταφεία τους έτσι" είπα στον εαυτό μου... Δεν μπορείς ποτέ να καταλάβεις αν αυτό που κοιτάς είναι το άγαλμα της Παναγίας ή κάποιος φάντασμα που σε κοιτάει.

Η δεξιά μεριά του σώματος μου ζεσταινόταν αφύσικα και η κούραση ήδη μου γέμιζε το κεφάλι... Η αριστερή μεριά όμως ένιωθε το κρύο που ερχόταν από τα Καθολικά νεκροταφεία. Δεν άντεξα έπρεπε να δω τι γίνεται. Ξανακοίταξα τα πεύκα, γιατί ο ουρανός ήταν έτσι; Έχει πανσέληνο απόψε; Ξανακοίταξα στο νεκροταφείο...το κρύο πλέον φαινόταν στην ατμόσφαιρα...Στην 6η Αίσθηση δεν ήταν που ο μικρός πριν δει τα φαντάσματα, το δωμάτιο πάγωνε;

Παρόλο τον φόβο μου, προχώρησα προς την πόρτα. Το φως του φεγγαριού τα έκανε να μοιάζουν πιο φιλόξενα. Κοίταξα πιο προσεκτικά και τα είδα. Τα φαντάσματα χόρευαν. Είχαν σηκωθεί φαινόντουσαν σαν θολές ανάσες μέσα στο κρύο, τεράστιες όμως.

Σηκώθηκαν από τους τάφους και αναζητούσαν τους συγγενείς τους που ήταν εκεί κοντά. Ήταν χαρούμενοι, πολύ χαρούμενοι και κάθε φορά που συναντούσαν κάποιο γνωστό χαιρόντουσαν περισσότερο. Ήταν σαν να ήταν όλοι κοινή γνωστοί και σαν οι ψυχές όσων ήταν θαμμένων εκεί να ήρθαν για ένα και μόνο βράδυ πίσω και να βρεθούν όλοι μαζί εκεί πέρα.

"Κάτι δεν πάει καλά με αυτό που βλέπω"..."Θα έχει πανσέληνο και το φως κάνει τέτοια παιχνίδια με τα αγάλματα του νεκροταφείου" είπα στον εαυτό μου και έφυγα. Όμως με έτρωγε αυτό που είδα, ήθελα να το επιβεβαιώσω, γύρω μου δεν είχε και κανέναν να ρωτήσω οπότε μια λύση βρήκα. Έφυγα και πετάχτηκα στα στρατιωτικά νεκροταφεία από τον Β΄Παγκόσμιο πόλεμο και εκείνα έτσι ήταν, το ίδιο κρύο, το ίδιο φως, οι ίδιες σκιές... υπήρχαν σκιές στρατιωτών πάνω από το γρασίδι που συζητούσαν χαρούμενοι μεταξύ τους.

Παρ όλη την παραξενιά του θεάματος, ένιωσα ευτυχισμένη, επειδή όλοι αυτοί εκεί και στα δύο νεκροταφεία ήταν ευτυχισμένοι. Άραγε το κάνουν κάθε χρόνο; Επιστρέφουν όλοι μαζί και βρίσκονται μεταξύ τους; Ήταν τόσο χαμογελαστοί και καλοσυνάτοι. Τελικά δεν έκανα λάθος. Γύρισα την πλάτη μου στο νεκροταφείο και προχώρησα προς το σπίτι μου. "Άραγε και στα Ορθόδοξα νεκροταφεία να γινόταν αυτό; Όμως εκείνα τα μετάφεραν αλλού τι να έγιναν οι σκιές εκείνον τον ανθρώπων;" πέρασε από το μυαλό μου όμως η αλήθεια είναι ότι βαρέθηκα να πάω και εκεί. Κοίταξα αριστερά μου στα Σέρβικα νεκροταφεία, οι Σέρβοι είναι και αυτοί ορθόδοξοι αν δεν κάνω λάθος, όμως τα νεκροταφεία εκεί πέρα είναι κενά από όσο ξέρω.

Δεν μπορώ να πω ότι αυτό που είδα με ενθουσίασε... Στους υποτιθέμενους κενούς τάφους, μπροστά σε κάθε σταυρό, στεκόταν και από ένας στρατιώτης. Δεν ήταν στρατιώτες όμως από την Σερβία μόνο, ήταν δεκάδες στρατιώτες από όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου. Γάλλοι λεγεωνάριοι από τον στρατό του Ναπολέοντα, βιετναμέζοι στρατιώτες από το 1970, σύγχρονοι κομάντος από την Αμερική όλοι με σκυμμένα τα κεφάλια και ακίνητοι. Δεν μιλούσαν μεταξύ τους, απλά στεκόντουσαν εκεί και μετά από λίγο εξαφανίστηκαν και την θέση τους πήρανε άλλοι στρατιώτες...Ίσως να ήταν στρατιώτες που πέθαναν στην μάχη και δεν θάφτηκαν ποτέ εκεί που θα ήθελαν και τώρα περνάνε αυτή τη μέρα ψάχνοντας τον τόπο που τους ανήκει.



Ενώ γινόταν οι αλλαγές εμφανίστηκαν Έλληνες στρατιώτες από τον Β΄Παγκόσμιο, από τον εμφύλιο αντάρτες, από τον Α΄ Παγκόσμιο και από άλλους πολέμους μακρινούς. Ενώ γύρω τους εμφανίστηκαν και εξαφανίστηκαν άλλοι εκείνοι παρέμειναν εκεί και άρχισαν να μαζεύονται σιγά σιγά, όπως έγινε και στα δύο προηγούμενα νεκροταφεία. Εκείνοι βρήκαν τον τόπο τους... Συγκινήθηκα λίγο... Ίσως να είναι εκεί....



Έκανα να φύγω και τότε πρόσεξα ότι ένας στρατιώτης με κοιτούσε...εντάξει τρόμαξα εκείνη την ώρα δεν ήξερα ότι μπορούν να με δουν. Όχι δεν μπορούσαν να με δουν, όμως αυτός ο στρατιώτης που με κοίταζε μπορούσε να με δει... Κούνησα το κεφάλι μου και το κούνησε και αυτός... Τρόμαξα έκανα ένα βήμα πίσω, τα μάτια του ήταν τα δικά μου ή μήπως τα δικά μου μάτια ήταν τα δικά του... Γιατί το πρόσωπο του είναι σαν το δικό μου; Φοβήθηκα τόσο πολύ, που τον τρόμαξα, με κοίταξε όμως ξανά και μου χαμογέλασε. Πήγε να φωνάξει το όνομα μου..."ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΜΙΛΑΣ ΜΕ ΝΕΚΡΟΥΣ" φώναξα και γύρισα απότομα να φύγω και έπεσα πάνω σε έναν γιάλινο τοίχο που έσπασε με έναν εκοφαντικό κρότο.

Κοίταξα γύρω μου και είδα το σταχτοδοχείο στο πάτωμα κακός οιωνός όταν σπάει γυαλί καταλάθος. Θα παιθάνει κάποιος απόψε; Είχα βάλει το τασάκι στην καρέκλα χθες το βράδυ που με ενοχλούσε και τώρα το έσπασα. Πήγα στο μπαλκόνι να πάρω την σκούπα και είδα το φεγγάρι γεμάτο... Τελικά έχουμε Πανσέληνο αυτές τις μέρες; Γι αυτό πάει να σπάσει το κεφάλι μου; Γι αυτό στο καθολικό νεκροταφείο οι σκιές φαινόντουσαν έτσι; Μήπως θα έπρεπε να είχα πάει και στα άλλα δύο νεκροταφεία;

Τελικά οι νεκροί μπορούν να χορέψουν;



Σήμερα Πέμπτη 9 Απριλίου γιορτάζουν οι : Ευψύχιος, Εύψυχιος, Ευψυχής, Ευψυχία, Ευψυχούλα, Ευψυχίτσα, Ψυχούλα, Ψυχίτσα.

Ακόμη και αν οι νεκροί δεν μπορούν να χορέψουν, οι ψυχές τους μπορούν;

Σε αυτούς που χάσαμε...

Όταν δεν έχεις δουλειά και δεν έχεις όρεξη να γράψεις την πτυχιακή σου απλά ζεις την ζωή ενός συνταξιούχου... ειδικά τώρα που δεν έχω και χρήματα για οτιδήποτε. Έτσι απλά τρώω, κοιμάμαι και σκέφτομαι. Στο ενδιάμεσο βλέπω ταινίες, anime και σειρές.

Χθες λοιπόν έβλεπα μια Ιαπωνική Σειρά που μόλις τελείωσε με θέμα τα Κρασιά. Η ιστορία αφορά έναν νεαρό ο οποίος για να κληρονομήσει την περιουσία του πατέρα του θα πρέπει να συμμετάσχει σε έναν διαγωνισμό αναγνώρισης κρασιών. Στην σειρά αυτή παρουσιάζονται πολύ όμορφα τα κρασιά, δίνονται ιστορικά στοιχεία και γενικότερα ανοίγετε μπροστά μας ο κόσμος των κρασιών.



Αυτό όμως που είδα στη σειρά και πολύ πιθανόν να είναι σωστό είναι το πως παρουσιάζεται η γεύση του κρασιού και όλη η φιλοσοφία του κρασιού. Έτσι μέσα σε λίγα επεισόδια αναθεωρήθηκε όλη η φιλοσοφία μου περί κρασιών. Μέσα σε κάθε μπουκάλι κρασιού κλείνονται αναμνήσεις χιλιάδων ανθρώπων, με τη γεύση ξεκλειδώνουν οι αναμνήσεις αυτές.
Με το που πίνεις το κρασί ή ενδεχομένως οποιοδήποτε ποτό, αρχίζουν και ξυπνούν εικόνες μέσα σου. Εικόνες από το υποσυνείδητο ή από το συλλογικό ασυνείδητο.. (μου αρέσει πολύ αυτή η λέξη).


Γι' αυτό είναι σημαντικό το πως θα σερβίρεις το κρασί, με τι θα το σερβίρεις και με ποιον θα το πιεις. Τη στιγμή που θα πιεις την πρώτη γουλιά εκείνη η γεύση θα αποθηκεύσει το παρών μέσα στη γεύση του κρασιού. Την επόμενη φορά που θα το ξαναδοκιμάσεις εκείνο το κρασί το υποσυνείδητο σου θα φέρει στο προσκήνιο εκείνες τις αναμνήσεις. Θα θυμηθείς με ποιον το έπινες, τι έκανες, τι ένιωθες και πως ήταν ο εαυτό σου εκείνη τη πρώτη φορά.

Τουλάχιστον αυτό σκεφτόμουν χθες το βράδυ ενώ έβλεπα τη σειρά. Εκείνη τη στιγμή σκέφθηκα τον παππού μου. Σκέφθηκα ότι ίσως εκείνος να σκεφτόταν το ίδιο πράγμα με εμένα. Ήταν πάντα μερακλής στις γεύσεις του και πάντα μου έδινε να πιω από αυτό που έπινε. Έτσι ουσιαστικά κλείδωνε τις αναμνήσεις μου για να τον θυμάμαι για πάντα. Η γεύση της μπύρας έχει πάντα την ανάμνηση του Παππού, το τσίπουρο έχει πάντα την ανάμνηση του πατέρα μου, το ούζο έχει την ανάμνηση του κύριου Κυρ-Τακη. Το σπιτικό κρασί έχει την ανάμνηση του οικογενειακού τραπεζιού στο σπίτι της θείας μου. Το κονιάκ έχει την ανάμνηση της φιλίας.



Η μετέπειτα κατανάλωση του αλκοόλ πλέον στην ενήλικη ζωή σε κάνει να το ξεχνάς αυτό.
Όμως αν το σκεφθείς οι αναμνήσεις είναι πάντα εκεί. Για τον καθένα κάθε ποτό έχει διαφορετικές αναμνήσεις. Είναι σημαντικό το τι θα πιεις και το πως θα το πιεις. Ίσως θα πρέπει να αρχίσω να δίνω περισσότερη σημασία στο τι πίνω.



Την επόμενη φορά λοιπόν που θα θέλω να κλειδώσω μια ανάμνηση στο κεφάλι μου. Θα χρησιμοποιήσω ένα καλό κρασί. Η σημασία της αποθήκευσης του κρασιού πλέον κρατάει ένα άλλο νόημα, η παλαιότητα του κρασιού έχει μια άλλη σημασία. Μια ζεστή στιγμή στην ζωή μου θα μπορεί να με συνοδεύσει και στα επόμενα χρόνια. Όσο θα παλιώνει το κρασί οι αναμνήσεις θα ωριμάζουν μέσα του και την επόμενη φορά θα έιμαι και εγώ αρκετά ώριμη
για να ανακαλέσω αυτές τις μνήμες.

Για την ιστορία η τηλεοπτική σειρά και το manga λέγονται Kami no Shizuku / Les Gouttes de Dieu και όλα τα κρασιά που παρουσιάζονται είναι πραγματικά. Νομίζω ότι πρώτη φορά μετανιώνω που δεν παρακολούθησα το μάθημα Bar ποτά οινολογία η κυρία Πρινιανάκη κάτι ήξερε παραπάνω.