Κουρδιστή Πορτοκαλιά

by Erisadesu 08:42 14 Φώναξαν καλημέρα σκατά

Δεν ξέρω τι φταίει, σήμερα ξύπνησα με μια αίσθηση σαπίλας, προερχόμενη από τα άρρωστα πνευμόνια μου. Όταν κρυώνεις νιώθεις όλες τις επιπτώσεις του καπνίσματος εκεί πέρα.
Αλλά και πάλι, μήπως φταίει ότι σήμερα είναι η τελευταία μέρα στη δουλειά και εγώ σκεφτόμουν όλες τις άσχημες στιγμές που πέρασα εδώ (αφού οι καλές είναι ελάχιστες).
Στο λεωφορείο όμως ο εαυτός μου έβγαλε μια κακία, έκραζα από μέσα μου αυτούς που το έχσαν, φανταζόμουν να ανοιγμένο στα δύο το κεφάλι τις γριούλας που με κοιτούσε παράξενα.
Έλεγα ένα σωρό κακίες από μέσα μου και σκεφτόμουν σκηνές άπειρης βίας.
Τρόμαξα με τον εαυτό μου.... ένιωσα λες και ήμουν ο κουρδιστός πορτοκάλις ο ίδιος (εντάξει δεν θυμάμαι το όνομα του πρωταγωνιστή τι να κάνω).

Πάντως το αίμα πεταγόταν εντυπωσιακά μέσα από το κεφάλι της γριάς στο λεωφορείο, της το είχα κόψει με κατάνα μάλλον στα δύο. Μετά που κατέβηκα από το λεωφορείο, βλέπω ένα μηχανάκι στην Αριστοτέλους να γλιστράει και πιάνω τον εαυτό μου να γελάει σατανικά λέγοντας "Καλά να πάθει, δεν είχε καμιά δουλειά στον πεζόδρομο". Πραγματικά με τρομάζω σήμερα... Ύστερα πήγα στο γνωστό τυροπιτάδικο, αρτοπωλείο, ζαχαροπλαστείο και το γλυκό χαμόγελο του κυριούλη πωλητή με ηρέμησε. Ήθελα να του πω ότι είναι η τελευταία μέρα μου στην δουλειά και ότι δεν ξέρω αν θα με ξαναδεί να ψωνίζω.... εκεί με έπιασε η καλοσύνη και μαλάκωσα.

Διασχίζοντας κάθετα την Αριστοτέλους, συνειδητοποιώ ότι η Θεσσαλονίκη έχει βάλει το γκρι φόρεμα της. Για ακόμη μια φορά είναι κούκλα με αυτή την υγρή και ομιχλώδης ατμόσφαιρα. Την λατρεύω όταν παίρνει αυτό το "ύφος", έτσι η πόλη με ηρέμησε... Μέχρι που ήρθα εδώ στο γραφείο και οι σκηνές βίας στο κεφάλι μου πολλαπλασιάστηκαν. Έτσι γράφω αυτό ποστ ενώ παράλληλα σκέφτομαι διάφορες μεθόδους βασανισμού και θανάτωσης των ατόμων που μέχρι τώρα ήταν συνάδελφοι μου.

Μήπως τελικά είμαι πολύ άρρωστη για να δουλέψω σήμερα;
Απο που προέρχονται αυτές οι εικόνες τρελής βίας στα εγκεφαλικά μου κύτταρα σήμερα;