Οι νεκροί μπορούν να χορέψουν;

by Erisadesu 23:34 2 Φώναξαν Νεκρά όνειρα

Περίεργες αυτές οι μέρες δεν ξέρω τι συμβαίνει. Άρχισε να παίζει το δεξί μου μάτι, τρέμει συνέχεια όλη μέρα. Όλοι μου λένε κάποιον θα δω. Όμως οι μέρες περνάν και τώρα είναι η τρίτη ημέρα που το κάνει αυτό. Το βράδυ νιώθω το κεφάλι μου να φουσκώνει και να πονάει, δεν ξέρω τι γίνεται. Φταίει η περίοδος; Μου ανεβαίνει η πίεση; Τι να πω δεν ξέρω πως είναι να έχεις ανεβασμένη πίεση.

Σήμερα οι περιπλανήσεις μου ήταν στο κέντρο και την δυτική Θεσσαλονίκη. Πήγα και ήρθα δύο φορές από τα δυτικά προάστια στο κέντρο και ξανά πίσω. Δεν βαριέσαι δεν έχω να κάνω και τίποτα άνεργη είμαι ας αναλωθώ σε μετακινήσεις. Μόνο κινηματογράφο δεν κατάφερα να πάω και ας το ήθελα τόσο πολύ. Πέρασα και από την Dannossiel και στην επιστροφή έκανα το γνωστό δρομολόγιο περνώντας μπροστά από τα νεκροταφεία...

Είχε μια παράξενη ζεστή σήμερα, δεν είχε; Μια απόκοσμη σαν έναν κακό προαίσθημα να πλανιέται στον αέρα... Ζεσταινόμουν καθώς προχωρούσα μέχρι που ένα παγωμένο αεράκι μου άγγιξε... την καρδιά... Το ένιωσα φυσικά πρώτα στο πρόσωπο μου και μετά στην καρδιά μου... Κοίταξα ευθεία προς τα δέντρα του νεκροταφείου, το κρύο ερχόταν από εκεί...λογικό αν σκεφθείς ότι τα νεκροταφεία αποτελούνται από μια τεράστια έκταση με γκαζόν και πεύκα, ή ότι είναι. Φθάνοντας στην καγκελοπόρτα κοίταξα τα παράξενα νεκροταφεία. "Αυτοί οι καθολικοί δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τα κάνουν τα νεκροταφεία τους έτσι" είπα στον εαυτό μου... Δεν μπορείς ποτέ να καταλάβεις αν αυτό που κοιτάς είναι το άγαλμα της Παναγίας ή κάποιος φάντασμα που σε κοιτάει.

Η δεξιά μεριά του σώματος μου ζεσταινόταν αφύσικα και η κούραση ήδη μου γέμιζε το κεφάλι... Η αριστερή μεριά όμως ένιωθε το κρύο που ερχόταν από τα Καθολικά νεκροταφεία. Δεν άντεξα έπρεπε να δω τι γίνεται. Ξανακοίταξα τα πεύκα, γιατί ο ουρανός ήταν έτσι; Έχει πανσέληνο απόψε; Ξανακοίταξα στο νεκροταφείο...το κρύο πλέον φαινόταν στην ατμόσφαιρα...Στην 6η Αίσθηση δεν ήταν που ο μικρός πριν δει τα φαντάσματα, το δωμάτιο πάγωνε;

Παρόλο τον φόβο μου, προχώρησα προς την πόρτα. Το φως του φεγγαριού τα έκανε να μοιάζουν πιο φιλόξενα. Κοίταξα πιο προσεκτικά και τα είδα. Τα φαντάσματα χόρευαν. Είχαν σηκωθεί φαινόντουσαν σαν θολές ανάσες μέσα στο κρύο, τεράστιες όμως.

Σηκώθηκαν από τους τάφους και αναζητούσαν τους συγγενείς τους που ήταν εκεί κοντά. Ήταν χαρούμενοι, πολύ χαρούμενοι και κάθε φορά που συναντούσαν κάποιο γνωστό χαιρόντουσαν περισσότερο. Ήταν σαν να ήταν όλοι κοινή γνωστοί και σαν οι ψυχές όσων ήταν θαμμένων εκεί να ήρθαν για ένα και μόνο βράδυ πίσω και να βρεθούν όλοι μαζί εκεί πέρα.

"Κάτι δεν πάει καλά με αυτό που βλέπω"..."Θα έχει πανσέληνο και το φως κάνει τέτοια παιχνίδια με τα αγάλματα του νεκροταφείου" είπα στον εαυτό μου και έφυγα. Όμως με έτρωγε αυτό που είδα, ήθελα να το επιβεβαιώσω, γύρω μου δεν είχε και κανέναν να ρωτήσω οπότε μια λύση βρήκα. Έφυγα και πετάχτηκα στα στρατιωτικά νεκροταφεία από τον Β΄Παγκόσμιο πόλεμο και εκείνα έτσι ήταν, το ίδιο κρύο, το ίδιο φως, οι ίδιες σκιές... υπήρχαν σκιές στρατιωτών πάνω από το γρασίδι που συζητούσαν χαρούμενοι μεταξύ τους.

Παρ όλη την παραξενιά του θεάματος, ένιωσα ευτυχισμένη, επειδή όλοι αυτοί εκεί και στα δύο νεκροταφεία ήταν ευτυχισμένοι. Άραγε το κάνουν κάθε χρόνο; Επιστρέφουν όλοι μαζί και βρίσκονται μεταξύ τους; Ήταν τόσο χαμογελαστοί και καλοσυνάτοι. Τελικά δεν έκανα λάθος. Γύρισα την πλάτη μου στο νεκροταφείο και προχώρησα προς το σπίτι μου. "Άραγε και στα Ορθόδοξα νεκροταφεία να γινόταν αυτό; Όμως εκείνα τα μετάφεραν αλλού τι να έγιναν οι σκιές εκείνον τον ανθρώπων;" πέρασε από το μυαλό μου όμως η αλήθεια είναι ότι βαρέθηκα να πάω και εκεί. Κοίταξα αριστερά μου στα Σέρβικα νεκροταφεία, οι Σέρβοι είναι και αυτοί ορθόδοξοι αν δεν κάνω λάθος, όμως τα νεκροταφεία εκεί πέρα είναι κενά από όσο ξέρω.

Δεν μπορώ να πω ότι αυτό που είδα με ενθουσίασε... Στους υποτιθέμενους κενούς τάφους, μπροστά σε κάθε σταυρό, στεκόταν και από ένας στρατιώτης. Δεν ήταν στρατιώτες όμως από την Σερβία μόνο, ήταν δεκάδες στρατιώτες από όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου. Γάλλοι λεγεωνάριοι από τον στρατό του Ναπολέοντα, βιετναμέζοι στρατιώτες από το 1970, σύγχρονοι κομάντος από την Αμερική όλοι με σκυμμένα τα κεφάλια και ακίνητοι. Δεν μιλούσαν μεταξύ τους, απλά στεκόντουσαν εκεί και μετά από λίγο εξαφανίστηκαν και την θέση τους πήρανε άλλοι στρατιώτες...Ίσως να ήταν στρατιώτες που πέθαναν στην μάχη και δεν θάφτηκαν ποτέ εκεί που θα ήθελαν και τώρα περνάνε αυτή τη μέρα ψάχνοντας τον τόπο που τους ανήκει.



Ενώ γινόταν οι αλλαγές εμφανίστηκαν Έλληνες στρατιώτες από τον Β΄Παγκόσμιο, από τον εμφύλιο αντάρτες, από τον Α΄ Παγκόσμιο και από άλλους πολέμους μακρινούς. Ενώ γύρω τους εμφανίστηκαν και εξαφανίστηκαν άλλοι εκείνοι παρέμειναν εκεί και άρχισαν να μαζεύονται σιγά σιγά, όπως έγινε και στα δύο προηγούμενα νεκροταφεία. Εκείνοι βρήκαν τον τόπο τους... Συγκινήθηκα λίγο... Ίσως να είναι εκεί....



Έκανα να φύγω και τότε πρόσεξα ότι ένας στρατιώτης με κοιτούσε...εντάξει τρόμαξα εκείνη την ώρα δεν ήξερα ότι μπορούν να με δουν. Όχι δεν μπορούσαν να με δουν, όμως αυτός ο στρατιώτης που με κοίταζε μπορούσε να με δει... Κούνησα το κεφάλι μου και το κούνησε και αυτός... Τρόμαξα έκανα ένα βήμα πίσω, τα μάτια του ήταν τα δικά μου ή μήπως τα δικά μου μάτια ήταν τα δικά του... Γιατί το πρόσωπο του είναι σαν το δικό μου; Φοβήθηκα τόσο πολύ, που τον τρόμαξα, με κοίταξε όμως ξανά και μου χαμογέλασε. Πήγε να φωνάξει το όνομα μου..."ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΜΙΛΑΣ ΜΕ ΝΕΚΡΟΥΣ" φώναξα και γύρισα απότομα να φύγω και έπεσα πάνω σε έναν γιάλινο τοίχο που έσπασε με έναν εκοφαντικό κρότο.

Κοίταξα γύρω μου και είδα το σταχτοδοχείο στο πάτωμα κακός οιωνός όταν σπάει γυαλί καταλάθος. Θα παιθάνει κάποιος απόψε; Είχα βάλει το τασάκι στην καρέκλα χθες το βράδυ που με ενοχλούσε και τώρα το έσπασα. Πήγα στο μπαλκόνι να πάρω την σκούπα και είδα το φεγγάρι γεμάτο... Τελικά έχουμε Πανσέληνο αυτές τις μέρες; Γι αυτό πάει να σπάσει το κεφάλι μου; Γι αυτό στο καθολικό νεκροταφείο οι σκιές φαινόντουσαν έτσι; Μήπως θα έπρεπε να είχα πάει και στα άλλα δύο νεκροταφεία;

Τελικά οι νεκροί μπορούν να χορέψουν;



Σήμερα Πέμπτη 9 Απριλίου γιορτάζουν οι : Ευψύχιος, Εύψυχιος, Ευψυχής, Ευψυχία, Ευψυχούλα, Ευψυχίτσα, Ψυχούλα, Ψυχίτσα.

Ακόμη και αν οι νεκροί δεν μπορούν να χορέψουν, οι ψυχές τους μπορούν;

Σε αυτούς που χάσαμε...