Οι αναμνήσεις σε μπουκάλι και τα δάκρυα των θεών.

by Erisadesu 13:49 2 Φώναξαν αναμνήσεις Βρυκολακες

Όταν δεν έχεις δουλειά και δεν έχεις όρεξη να γράψεις την πτυχιακή σου απλά ζεις την ζωή ενός συνταξιούχου... ειδικά τώρα που δεν έχω και χρήματα για οτιδήποτε. Έτσι απλά τρώω, κοιμάμαι και σκέφτομαι. Στο ενδιάμεσο βλέπω ταινίες, anime και σειρές.

Χθες λοιπόν έβλεπα μια Ιαπωνική Σειρά που μόλις τελείωσε με θέμα τα Κρασιά. Η ιστορία αφορά έναν νεαρό ο οποίος για να κληρονομήσει την περιουσία του πατέρα του θα πρέπει να συμμετάσχει σε έναν διαγωνισμό αναγνώρισης κρασιών. Στην σειρά αυτή παρουσιάζονται πολύ όμορφα τα κρασιά, δίνονται ιστορικά στοιχεία και γενικότερα ανοίγετε μπροστά μας ο κόσμος των κρασιών.



Αυτό όμως που είδα στη σειρά και πολύ πιθανόν να είναι σωστό είναι το πως παρουσιάζεται η γεύση του κρασιού και όλη η φιλοσοφία του κρασιού. Έτσι μέσα σε λίγα επεισόδια αναθεωρήθηκε όλη η φιλοσοφία μου περί κρασιών. Μέσα σε κάθε μπουκάλι κρασιού κλείνονται αναμνήσεις χιλιάδων ανθρώπων, με τη γεύση ξεκλειδώνουν οι αναμνήσεις αυτές.
Με το που πίνεις το κρασί ή ενδεχομένως οποιοδήποτε ποτό, αρχίζουν και ξυπνούν εικόνες μέσα σου. Εικόνες από το υποσυνείδητο ή από το συλλογικό ασυνείδητο.. (μου αρέσει πολύ αυτή η λέξη).


Γι' αυτό είναι σημαντικό το πως θα σερβίρεις το κρασί, με τι θα το σερβίρεις και με ποιον θα το πιεις. Τη στιγμή που θα πιεις την πρώτη γουλιά εκείνη η γεύση θα αποθηκεύσει το παρών μέσα στη γεύση του κρασιού. Την επόμενη φορά που θα το ξαναδοκιμάσεις εκείνο το κρασί το υποσυνείδητο σου θα φέρει στο προσκήνιο εκείνες τις αναμνήσεις. Θα θυμηθείς με ποιον το έπινες, τι έκανες, τι ένιωθες και πως ήταν ο εαυτό σου εκείνη τη πρώτη φορά.

Τουλάχιστον αυτό σκεφτόμουν χθες το βράδυ ενώ έβλεπα τη σειρά. Εκείνη τη στιγμή σκέφθηκα τον παππού μου. Σκέφθηκα ότι ίσως εκείνος να σκεφτόταν το ίδιο πράγμα με εμένα. Ήταν πάντα μερακλής στις γεύσεις του και πάντα μου έδινε να πιω από αυτό που έπινε. Έτσι ουσιαστικά κλείδωνε τις αναμνήσεις μου για να τον θυμάμαι για πάντα. Η γεύση της μπύρας έχει πάντα την ανάμνηση του Παππού, το τσίπουρο έχει πάντα την ανάμνηση του πατέρα μου, το ούζο έχει την ανάμνηση του κύριου Κυρ-Τακη. Το σπιτικό κρασί έχει την ανάμνηση του οικογενειακού τραπεζιού στο σπίτι της θείας μου. Το κονιάκ έχει την ανάμνηση της φιλίας.



Η μετέπειτα κατανάλωση του αλκοόλ πλέον στην ενήλικη ζωή σε κάνει να το ξεχνάς αυτό.
Όμως αν το σκεφθείς οι αναμνήσεις είναι πάντα εκεί. Για τον καθένα κάθε ποτό έχει διαφορετικές αναμνήσεις. Είναι σημαντικό το τι θα πιεις και το πως θα το πιεις. Ίσως θα πρέπει να αρχίσω να δίνω περισσότερη σημασία στο τι πίνω.



Την επόμενη φορά λοιπόν που θα θέλω να κλειδώσω μια ανάμνηση στο κεφάλι μου. Θα χρησιμοποιήσω ένα καλό κρασί. Η σημασία της αποθήκευσης του κρασιού πλέον κρατάει ένα άλλο νόημα, η παλαιότητα του κρασιού έχει μια άλλη σημασία. Μια ζεστή στιγμή στην ζωή μου θα μπορεί να με συνοδεύσει και στα επόμενα χρόνια. Όσο θα παλιώνει το κρασί οι αναμνήσεις θα ωριμάζουν μέσα του και την επόμενη φορά θα έιμαι και εγώ αρκετά ώριμη
για να ανακαλέσω αυτές τις μνήμες.

Για την ιστορία η τηλεοπτική σειρά και το manga λέγονται Kami no Shizuku / Les Gouttes de Dieu και όλα τα κρασιά που παρουσιάζονται είναι πραγματικά. Νομίζω ότι πρώτη φορά μετανιώνω που δεν παρακολούθησα το μάθημα Bar ποτά οινολογία η κυρία Πρινιανάκη κάτι ήξερε παραπάνω.