Δεύτερος Πατέρας

by Erisadesu 22:16 1 Φώναξαν αναμνήσεις

Το έχω ξαναπεί, σε όσους ο θεός δεν έδωσε μεγάλη ή καλή οικογένεια τους χάρισε καλούς φίλους. Έτσι και εμείς μπορεί να είμαστε μια μικρή οικογένεια αλλά έχουμε καλούς φίλους. Δεν ξέρω πότε ο πατέρας μου γνώρισε τον Μπάμπη. Απ' ότι ξέρω είμαστε μακρινοί συγγενείς και ο Μπάμπης είναι από το ίδιο χωριό με τον πατέρα μου και οι δύο μεγάλωσαν στην Νεάπολη. Είναι πολλά χρόνια φίλοι και ας έχουν 4 χρόνια διαφορά.

Δεν θα μπορούσα να φανταστώ την οικογένεια μου χωρίς τον Μπάμπη και την γυναίκα του την Φωτεινούλα. Τους γνώρισαν οι γονείς μου και ο έρωτας του κρατάει χρόνια. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ο Μπάμπης ήταν πάντα πλάι μου, ήταν Νουνός μου σαν παιδί και ο κουμπάρος μου από την εφηβεία και μετά. Ο πρώτος άνθρωπος που μου έκανε τόσο μεγάλα δώρα και ο μόνος άντρας μετά τον πατέρα μου που θα μπορούσα να φωνάζω Μπαμπά.

Κάθε χρόνο με το που έκλειναν τα σχολεία εγώ έφευγα πακέτο στον Μπάμπη και στη Φωτεινούλα και μέχρι την ημέρα που θα άνοιγαν τα σχολεία εγώ θα έμενα μαζί τους μέχρι τα 15 μου έμενα στο δικό τους σπίτι στην Ηράκλεια και ας ήταν το δικό μου δωμάτιο μόλις ένα τοίχο μακριά.

Ο Μπάμπης στην Ηράκλεια είναι γνωστός σαν Μούχλας. Έτσι τον έλεγαν λόγο του μονίμως αυστηρού του ύφους και την μιζέρια που βλέπανε οι άλλοι γύρω του. Δεν είναι και ο πιο εύκολος άνθρωπος του κόσμου, έχει πολύ καυστικό χιούμορ και τα σχόλια του είναι ικανά να σε οδηγήσουν στην αυτοκτονία (Αν αυτός το θελήσει). Δεν πέρασα και εύκολες στιγμές στα χέρια του...ότι θυμάμαι από αυτόν σαν παιδί είναι πιο πολύ επειδή ήταν τραυματική εμπειρία παρά το ότι διασκέδαζα.

Η πρώτη μου ανάμνηση με τον Μπάμπη είναι η κίτρινη του Toyota Corrolla. Το χρώμα της δεν ήταν κίτρινο αλλά ούτε και μουσταρδί ήταν πολύ παράξενη. Ξυπνούσα λοιπόν το μεσημέρι και μόλις άκουγα την μηχανή της να παίρνει μπρος, πεταγόμουν από το κρεβάτι και έτρεχα πίσω της κλαίγοντας και τσιρίζοντας να σταματήσει και να με πάρει μαζί του. Το έκανα αυτό κάθε πρωί και κάθε απόγευμα. Βλέπετε ο Μπάμπης μια ζωή δούλευε, ακόμη και τώρα δουλεύει χωρίς σταματημό και ο μόνος τρόπος για να είμαι μαζί του ήταν να είμαι στη δουλειά του... στο τότε μαγαζί με ηλεκτρονικά που διέθετε στην Ηράκλεια την Blue Sky όπως λεγόταν.



Μια φορά πήγαμε όλοι μαζί στον Πολύγυρο και εκεί είχε τις περίφημες κούνιες με την ρόδα. Σαν εκείνες από τη διαφήμιση της goodyear και τις τρεις μαϊμούδες. Για πρώτη φορά εγώ και ο Μπάμπης θα ήμασταν μόνοι μας σε ένα άγνωστο μέρος. Φυσικά του ζήτησα να με πάει σε εκείνες τις κούνιες να δω πως είναι, μέχρι τότε δεν είχα ανέβει σε τέτοια κούνια... Το μόνο που θυμάμαι είναι ο πόνος στο μέτωπο που ένιωσα όταν ο Μπάμπης με έριξε από εκείνη τη κούνια. Η αλήθεια είναι ότι ήταν πολύ ατσούμπαλος σε ότι αφορούσε εμένα... φυσικά με μια λάθος κίνηση δεν είναι πολύ δύσκολο να εκσφενδονίσεις ένα πεντάχρονο από μία κούνια. Η μάνα μου με βρήκε να λέω κλαίγοντας "ο νουνός με έριξε από την κούνια".

Ενδεχομένως το ίδιο καλοκαίρι ή και λίγο πιο μετά θυμάμαι να με κρατάει στην αγκαλιά του στο αεροδρόμιο, να με βάζει κάτω και να μου φωνάζει "τρέχα προς το μαύρο αυτοκίνητο, πέρνα ανάμεσα στους αστυνόμους" και εγώ τρομοκρατημένη να τρέχω χωρίς να καταλαβαίνω τι γίνεται .... που να καταλάβω ότι στην προσπάθεια τους να δουν τον Παπανδρέου και να περάσουν τον αστυνομικό κλοιό θα έπρεπε εγώ να αρχίσω να τρέχω στο αεροδρόμιο.

Λάτρης του κινηματογράφου σαν τον πατέρα μου, ήταν ο πρώτος που πήρε βίντεο και μου έβαζε κασέτες να δω. Η επιλογή του να δω το Flash Gordon δεν βγήκε ιδιαίτερα πετυχημένη ειδικά μόλις άρχισα να κλαίω στην θέα του κακού. Επίσης ούτε η ιδέα του να πετάξει μέσα σε ένα βαρέλι με νερό ήταν και η καλύτερη που είχε ποτέ. Γενικός με βασάνιζε πολύ σαν παιδάκι, μια φορά πάλι θυμάμαι τον εαυτό μου να έχει αρπάξει μια σκούπα και να τον κυνηγάει με πολύ βίαιες προθέσεις.

Το πιο τρομακτικό ήταν μια μέρα του ζήτησα να φωνάξει την Φωτεινούλα για να την τρομάξω. Είχαμε οριζοντιώσει μια λευκή ντουλάπα και μπήκα μέσα της με σκοπό να πηδήξω όταν έρθει η Φωτεινούλα... Όμως ο Μπάμπης πήγε και έκατσε πάνω στην ντουλάπα και εγώ τρόμαξα ότι με κλείδωσε και άρχισα να τσιρίζω, φυσικά σηκώθηκε μόνο όταν άρχισα να κλαίω.


Αυτό που μου λείπει περισσότερο είναι η ρουτίνα μου σαν παιδί, να τρέχω το πρωί να τον ξυπνήσω, να κλαίω και να τον παρακαλώ να με πάρει μαζί του, να κρύβομαι όταν γυρνάει από τη δουλειά του και να τον "τρομάζω", να με κοροϊδεύει κάθε φορά που με βλέπει με την ποντιακή στολή, να μου φέρνει παγωτό κάθε βράδυ και να το παρακαλάω να έρθει στη θάλασσα να με δει να κολυμπάω.

Πλέον είμαι ενήλικη, ακόμη με κράζει και με αγαπάει αλά πλέον δεν με μαλώνει επειδή δεν ξέρω τις ερωτήσεις στα τηλεπαιχνίδια, δεν με μαλώνει που δεν του έφερα ακόμη το πτυχίο του και δεν μου κάνει παράπονα που δεν πάω να τον βλέπω. Μου έκανε τρία μεγάλα δώρα στη ζωή μου, το πρώτο μου ποδήλατο, μας βοήθησε να πάρουμε το πρώτο μας σπίτι και στα 13 με έκανε Νονά στο παιδί του.


Δεν μπορώ να φανταστώ την ζωή μου χωρίς αυτόν τον άνθρωπο. Χωρίς το καυστικό του χιούμορ, τις απαρχαιωμένες αντιλήψεις και τεράστια του γαλάζια μάτια. Σήμερα τον είδα στο νοσοκομείο, πρώτη φορά μου φάνηκε τόσο μικροσκοπικός, για μια στιγμή πίστεψα ότι αν τον αγκαλιάσω θα τον κλείσω μέσα στην αγκαλιά μου. Είμαι σίγουρη ότι είναι υγιής και θα φύγει από το νοσοκομείο με μια απλή συνταγή. Αλλά και πάλι αυτό σημαίνει ότι δεν θα ανησυχώ γι αυτόν. Χαίρομαι που για 16 χρόνια ήμουν το καλοκαιρινό του παιδί και που κάποιοι κουτσομπόληδες στην Ηράκλεια είχαν διαδώσει ότι εγώ ήμουν η κόρη του από παράνομο του έρωτα. Ακόμη θυμάμαι τις φάτσες τους όταν κατάλαβαν ποιος είναι ο πραγματικός μου πατέρας. Μια μέρα θα του αγοράσω εκείνο το άσπρο άλογο που του υποσχέθηκα όταν ήμουν παιδί.

Φοβάμαι που σιγά σιγά θα πρέπει να βλέπω αυτούς που αγαπάω να παίρνουν το καράβι για τους κόσμους πέρα από τη θάλασσα.