Sepuku: Προσπάθεια Πρώτη

by Erisadesu 19:11 4 Φώναξαν sepuku

Είχε φορέσει το κιμονό της, άφησε τα μαλλιά της ελεύθερα και κλειδώθηκε στο δωμάτιο της. Τις ημέρες που το σκοτάδι την τύλιγε άκουγε τη φωνή της λάμας να την καλεί. Άκουγε τον ήχο του σπαθιού να τραγουδάει ένα λυπητερό τραγούδι που τα λόγια της ήταν άγνωστα.

Ο μύθος λέει ότι την ίδια μέρα που έρχεται ένας άνθρωπος στον κόσμο, γεννιέται και το όπλο που θα τον οδηγήσει στον θάνατο. Άλλες φορές το όπλο αναζητεί τον άνθρωπο, άλλες φορές ο άνθρωπος το όπλο. Εκείνη το έψαχνε καιρό και τελικά το βρήκε. Το βρήκε σκονισμένο 26 χρόνια μετά τη γέννηση του. Ήταν ένα λευκό Wakizashi και είχε δημιουργηθεί για να συνοδεύει ένα λευκό κατάνα. Το κατάνα δεν το βρήκε ποτέ, το είχε πάρει κάποιος άλλος πριν το βρει.

Κατάλαβε ότι αυτό το όπλο ήταν το δικό της όταν άκουσε τη φωνή του μέσα στο σκονισμένο σπίτι των προγόνων της να την καλεί. Όταν το έβγαλε από τη θήκη του, η λάμα του απάντησε στο φως του φακού της. Η αντανάκλαση την τύφλωσε και εκείνη τη στιγμή ένιωσε την μοναξιά της λάμας μακριά από το κατάνα και το δωμάτιο γέμισε ήχους ενός τραγουδιού.



Δεν μπορούσε να κατανοήσει τα λόγια το τραγούδι ερχόταν από την ίδια τη λάμα. Έμοιαζε σαν να είναι πιο παλιό και από την ίδια τη γέννηση, πένθιμο, μελαγχολικό σαν ένας θρήνος στην χαμένη αγάπη...Αυτό τραγούδι άκουσε και σήμερα...

Πλησίασε την ντουλάπα, άνοιξε τα φύλα της και η φωνή του σπαθιού έγινε πιο δυνατή. Το σπαθί θρηνούσε πιο δυνατά από ποτέ και την καλούσε να πεθάνουν μαζί. Δεν μπορούσε ούτε το σπαθί ούτε η ίδια να ζει μακριά από το κατάνα. Από μέρες την τριγύριζε αυτό το αλλόκοσμο σκοτάδι... εκείνο που την κάνει να φοβάται τη ζωή... να την ρίχνει στους λάκκους της μιζέριας... "Έχουν περάσει δύο χρόνια" σκέφθηκε...



Έτσι φόρεσε το κιμονό της, άφησε τα μαλλιά της ελεύθερα και κλειδώθηκε στο δωμάτιο της. Γονάτισε μέσα στο άδειο δωμάτιο...έβγαλε το σπαθί από την θήκη του κοίταξε τη λάμα και την ύψωσε μπροστά της.... Η λάμα του σπαθιού έγινε μαύρη και το τραγούδι σταμάτησε...Εκείνη αισθάνθηκε πως το σπαθί επιτέλους ηρέμησε και περίμενε ανυπόμονο να πεθάνει μαζί της...

Πήρε μια βαθιά ανάσα και ύψωσε το σπαθί πιο ψηλά.... "Αυτό ήταν" ακούστηκε από το σπαθί και την κοπέλα. Εκείνη τη στιγμή χτύπησε το κινητό της, παράτησε το σπαθί και απάντηση στην κλήση. Ήταν η φίλη της που για ακόμη μια φορά της έφτιαξε την διάθεση της, την έκανε να γελάσει και να χαρεί με τη χαρά της. Έκλεισε το τηλέφωνο, ένιωθε πολύ καλύτερα κοίταξε στο πεσμένο Wakizashi του χαμογέλασε ... "Μάλλον δεν είναι η μέρα μας σήμερα, το σκοτάδι έφυγε", το μάζεψε από το πάτωμα, μάζεψε τα μαλλιά της έβγαλε το κιμονό.

"Δεν θα εξυπηρετήσεις τον σκοπό σου ακόμη." ψιθύρισε γλυκά στο Wakizashi. "Σύντομα όμως θα έρθει η μέρα που θα το κάνεις και αυτό". Έκλεισε την ντουλάπα και έβγαλε έναν αναστεναγμό και είπε... "Γιατί δεν με αφήνουν να αυτοκτονήσω σαν άνθρωπος, η ποτάνα"
και άρχισε να χορεύει με τις πυτζάμες και τα ρολά στο κεφάλι.



...το wakizashi χαλάρωσε μέσα στη ντουλάπα και αναρωτήθηκε τι σκατά έγιναν τα ευρωπαϊκά boybands...;