Σου είπα δεν φταις εσύ γι αυτό που ακολουθεί... Εγώ άρπαξα την ευκαιρία και το θάρρος να γράψω αυτό το ποστ επειδή είπες ότι είχες ένα χαμόγελο όλη την ώρα που διάβαζες το προηγούμενο ποστ μου και επειδή φαίνεσαι για άτομο με χιούμορ. Θα σου γράψω λοιπόν για την πρώτη και μοναδική φορά που έκανα κάτι.
Δεν συνηθίζω να πηγαίνω ποτέ μόνη μου cinema είμαι πολύ ανασφαλής για κάτι τέτοιο. Ωστόσο μια εποχή ήθελα να πάω στο φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης για να δω μια οποιαδήποτε ιαπωνική ταινία. Φυσικά κανείς δεν ακολουθούσε και εγώ δεν ήθελα να πληρώσω για να πάω μόνη μου... Για καλή μου τύχη στο Urban μαζί με μία μπύρα Fisher έδιναν και δύο εισιτήρια...πείρα 3 εκείνη την ημέρα.. Έτσι αποφάσισα να πάω για πρώτη φορά μόνη μου cinema.
Πείρα μια βαθιά ανάσα, προμηθεύτηκα το πρόγραμμα του φεστιβάλ και διάλεξα όλες τις ιαπωνικές ταινίες και πήγα στην μόνη που είχε θέσεις. Η προβολή δεν ήταν για την ίδια ημέρα. Την ημέρα της προβολής ετοιμάστηκα, βάφτηκα και ξεκίνησα το μακρύ ταξίδι των 10 λεπτών από το σπίτι ως το λιμάνι. Σε όλη την διαδρομή ένιωθα τους επιβάτες του λεωφορείου να με κοιτάνε και να ψιθυρίζουν μεταξύ τους "Κοίτα αυτήν, πάει να δει cinema μόνη της", "Αχ την κακομοίρα δεν έχει φίλους", πιο πίσω άκουσα μια γριά να λέει "Μα καλά πόσο looser είναι αυτή η κοπέλα".... ίδρωνα σαν γουρούνι και κοίταζα καχύποπτη παντού.
Στο τέρμα του λεωφορείου ήμουν σίγουρη ότι η μηχανική φωνή είπε δυνατά πως πάω μόνη μου στο φεστιβάλ. Ίδρωνα και ξαναίδρωνα στην μικρή απόσταση από το τέρμα προς την αίθουσα προβολής. Όταν μπήκα στην αίθουσα που ελέγχουν τα εισιτήρια στο λιμάνι με το που άνοιξε η πόρτα όλοι σταμάτησαν να μιλάνε και με κοίταξαν... "Την κακομοίρα" ένιωθα να λένε... Η παράνοια μου είχε χτυπήσει κόκκινο. Ένιωθα σαν ελαφάκι που το κυνηγάνε οι λύκοι...(καλύτερα θα έπρεπε να πω ελεφαντάκι αλλά τελος πάντων).... Στην ούρα για να μπούμε μέσα κατάλαβα ότι η επιλογή μου να πάω μόνη μου δεν ήταν και τόσο κακή. Στο φεστιβάλ πολύς κόσμος πηγαίνει μόνος του..Ίσως θα έπρεπε να κάνουμε έναν σύλλογο.
Με τα πολλά ξεκινάει η ταινία και θεέ μου ήταν η πιο καλή τυφλή επιλογή που έκανα ποτέ στη ζωή μου. Ήταν μια ωραία γλυκιά νωχελική καλοκαιρινή κωμωδία όπως μόνο οι Ιάπωνες ξέρουν να κάνουν. Δεν είχε βαθύ νόημα ή βαριά μηνύματα, τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα στο τι ήθελε να πει η σκηνοθέτης. Άσε που ήξερα όλους τους ηθοποιούς απο το cast παρόλο που μόλις τότε είχα ξεκινήσει να βλέπω Ιαπωνικές ταινίες. Στο τέλος της ταινίας προς μεγάλη μου έκπληξη ήταν εκεί η σκηνοθέτης και απαντούσε ευγενικά σε όλες τις ερωτήσεις. Μερικές ήταν τόσο ηλίθιες που ήθελα να βρίσω και μερικές τόσο χαριτωμένες....μέχρι που... έγινε κάτι ανήκουστο...
O παρακάτω νεαρός.
Σήκωσε ένας νεαρός το χέρι του και ρώτησε αν μπορούσε να κάνει την ερώτηση του στα Ιαπωνικά.... Καθώς έκανε την ερώτηση του εγώ απορροφήθηκα από το πόσο καλά ιαπωνικά ήξερε. Εγώ τότε ήμουν λίγο πριν το πρώτο πτυχίο και ένιωσα τόσο λίγη μπροστά σε αυτό το παλικάρι που το φως έλαμπε γύρω του. Που Γιαπωνέζοι άγγελοι πετούσαν κακόγουστα ντυμένοι γύρω από το κεφάλι του. Εντυπωσιάστηκα που λές τόσο πολύ που δεν πρόσεξα τελικά τι ρώτησε....."Πρέπει να τον γνωρίσω σκέφθηκα...Τον θέλω για φίλο μου"... Άρρωστο; ναι πραγματικά.
Οι μέρες περάσαν και τότε με ένα μικρό μου σχόλιο στην Sensei μου.... άνοιξαν οι πύλες των πληροφοριών.... Ξαφνικά μάθαινα συνέχεια πράγματα γι αυτό το παιδί. Το αστείο ήταν οτι οι πληροφορίες ερχόντουσαν από άσχετα μεταξύ τους άτομα. Άτομα που τον γνώριζαν, άτομα που είχαν ακούσει γι αυτόν, άτομα που τα ήξερα μόνο από το internet και γενικώς μια ποικιλία ατόμων. "Βρε μπας και είναι γραφτό να τον γνωρίσω τελικά;"... Οι πληροφορίες ήταν τόσο σωστές που διασταυρωνόντουσαν μεταξύ τους και κανείς μα κανείς δεν έλεγε ούτε μια άσχημη κουβέντα. Το τραγικό ήταν ότι δεν επεδίωξα ποτέ να μάθω τόσα πολλά γι αυτόν. Εγώ απλά πράγματα ήθελα και για τα οποία δεν έκανα ποτέ ερώτηση.
Έτσι μια ημέρα έμαθα πως αυτό το παιδί θα έφευγε για τόπο μακρινό, μάλλον καλύτερα να πω ότι είχε ήδη φύγει μέχρι να το μάθω. Έτσι στεναχωρήθηκα που έχασα την ευκαιρία να τον γνωρίσω αλλά ωστόσο χάρηκα πολύ με το δρόμο που ανοιγόταν μπροστά του. Έτσι μαζί με το ταξίδι του έφυγαν και οι πληροφορίες που ερχόντουσαν σε εμένα αφού πλέον κανείς δεν μάθαινε νέα του. Τη στιγμή λοιπόν που πήρα την απόφαση πως δεν θα ξαναμάθω τίποτα γι αυτόν και μετάνιωσα που δεν είχα επιδιώξει να τον γνωρίσω νωρίτερα (λες και μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο) έγινε κάτι αναπάντεχο.
Οι πληροφορίες ξανά άρχισαν να έρχονται όμως αυτή τη φορά ο αποστολές των πληροφοριών ήταν ο ίδιος. Το καλύτερο; Οι πληροφορίες δεν ήρθαν μόνες τους μετά από λίγο τις ακολούθησε και εκείνος. Έτσι παρόλο που δεν τον γνώρισα ποτέ εκείνος τώρα είναι εδώ. Είναι εδώ τρόπος του λέγειν, βρίσκετε σε μία μακρινή χώρα και διαβάζει για την πρώτη και μοναδική φορά που σε είδα dimitrisjp.
υγ. ελπίζω να μη τρόμαξες μετά από αυτό το ποστ και δεν ξαναμπείς στο blog μου.
υγ. ελπίζω όντως να ήσουν εσύ και να μην είδα λάθος άτομο.
10 Φώναξαν:
...εχω μεινει αφωνος....
καθως διαβαζα το ποστ κονταψα να δακρυσω απο την συγκινηση. μιλαω σοβαρα.
μου φαινεται απιστευτα ομορφο το οτι καποιος ανθρωπος ηταν στην ιδια προβολη μιας αγνωστης ιαπωνικης ταινιας στο φεστιβαλ, με ακουσε τοτε και εγινε μια συνδεση μετα απο 2 χρονια περιπου μεσα απο το τα μπλογκ.
ενιωσα μια μικρη δοση μαγειας.
σε ευχαριστω μεσα απο την καρδια μου.
δεν γνωριστηκαμε πριν φυγω αλλα ποτε δεν ξερεις, ισως σε ξαναπετυχω σε καποιο επομενο φεστιβαλ. (γιατι για μενα το να πηγαινω μονος μου σε ταινιες στο φεστιβαλ ηταν απο τα πιο αγαπημενα μου πραγματα)
και μην ανησυχεις δεν τρομαξα χαχαχα :)
σε ευχαριστω και παλι.
Καλά, δεν ήξερες ότι η βόλτα στο σινεμά, ειδικά στην περίοδο του Φεστιβάλ, είναι ο χώρος για το καλύτερο καμάκι; Κουλτουρέ καταστάσεις. Αν η ταινία είναι καλή έχεις το πρώτο θέμα. Αν είναι μάπα έχεις να γελάσεις πολύ. είναι ηα καλύτερη αφορμή. Εγώ για χρόνια πάντα μόνος πήγαινα...
Δημήτρη χαίρομαι που σου άρεσε το ποστ μου. Ήταν κάτι που ήθελα να σου πω εδώ και καιρό αλλά δεν μου δόθηκε η ευκαιρία. Γι αυτό χάρηκα τόσο πολύ όταν σε είδα να κάνεις βόλτες στο blog μου...Ελπίζω κάποια στιγμή να σε δω και απο κοντά.
Δείμος του πολίτη...εμένα δεν μου αρέσει να πηγαίνω μόνη μου.
fovero!!!!!! :) kai oso gia to alone sto cinema...pigaino monos edo kai polla xronia... :) kalo mina!!! :)
πλάκα κάνεις leviathan u are my hero.
Φέτος είναι η πρώτη φορά εδώ και 10 χρόνια που δεν θα πάω στο φεστιβάλ, και γιαυτό φταίει το ότι άλλαξαν τελευταία στιγμή τις ημερομηνίες, ενώ εμείς είχαμε ρυθμίσει τις άδειές μας με τις προηγούμενες ημερομηνίες...
Μόνο τα τελευταία 4 χρόνια το παρακολουθώ μαζί με τον καλό μου, και μη φανταστείς ότι είμαστε μαζί: ο καθένας μπαίνει σε όποια αίθουσα θέλει, βρισκόμαστε για 5λεπτα, στα ενδιάμεσα...
Τα πρώρα 6 χρόνια πήγαινα μόνη μου. Ναι, θαυμάσια ολομόναχη!
Επαιρνα (τώρα πια, παίρνουμε) άδεια για όλη βδομάδα (κρατούσα από την καλοκαιρινή), κατέβαινα κατά τις 11 το πρωί (από καλαμαριά) και επέστρεφα κατά τις 8 (είμαι του νωρίς ύπνου...).
ΚΑΙ τον Νοέμβριο, ΚΑΙ τον Μάρτιο, στου ντοκιμαντέρ.
Μετά από καιρό συειδητοποιείς ότι δεν είσαι μόνος: όλοι εκεί είναι οι ίδοι, κάθε μέρα, κάθε χρόνο, οι ίδιοι μόνοι, τόσο που πια χαιρετιόμαστε, χαιρόμαστε που βλεπόμαστε 2 φορές το χρόνο, στο πόδι, σε διαδρόμους, σε ουρές.
Ήμουν κι εγώ στην προβολή του megane, ενθουσιάστηκα! Πάντα εξάλλου επέλεγα ιαπωνικές και κορεάτικες ταινίες, αλλά αυτή με την απλότητα της έγινε η ΠΙΟ αγαπημένη μου.
Και, ναι, στην Καρδία είναι το cafe creme. Από κοντά είναι ακόμη καλύτερο!
καλά με τις ημερομηνίες σπάστηκα αφάνταστα... υπήρχε λόγος που γινόταν το φεστιβάλ Νοέμβριο...ο Δεκέμβριος ήταν ο πιο άκυρος μήνας για να γίνει...
πάντως μπράβο σου που έμπενες σε τόσο κόπο...υποπτευόμουν ότι υπήρχαν άτομα που έκαναν κάτι τέτοιο... αλλά δεν ήξερα κανέναν απο αυτούς.
Εγώ πάλι δύο φορές πήγα στο φεστιβάλ καθώς η τιμή του εισιτηρίου ήταν πάντα απαγορευτική ενώ τα τελευταία χρόνια ποτέ δεν βρίσκεις εισιτήριο ακόμη και αν έχεις τα λεφτά.
Lemon το cafe creme Πρέπει να το τιμήσουμε με επίσκεψη.
καλώς ήρθες στο blog.
lemon, καπου εχω ξαναδιαβασει για την κοπελα που παιρνει αδεια για να παει στο φεστιβαλ.
ειτε ειχα διαβασει και καπου αλλου την ιστορια σου, ειτε υπαρχουν πολλες φανατικες οπαδοι του φεστιβαλ! :)
Βρε κοίτα να δεις τι γίνεται!
Έχω μείνει με ένα χαζό χαμόγελο και διαβάζω.
Την επόμενη φορά θα ξέρεις και θα πας να μιλήσεις ;-)
Φανταστική ιστορία! Από μόνη της θα μπορούσε να είναι σενάριο για μια ταινία!! Σας εύχομαι κάποια στιγμή και ένα happy end, να τα πείτε και από κοντά ;)
Δημοσίευση σχολίου