Η Ζωή στον Τουρισμό

by Erisadesu 15:41 2 Φώναξαν Διάφορα Τουρισμός

Αν έχετε δουλέψει ποτέ στον τουρισμό τότε γνωρίζεται την ιστορία της Ζωής και αυτά που βιώνει κάθε χρόνο. Τον Φεβρουάριο η Ζωή ανυπομονεί, ανυπομονεί να έρθει ο Μάρτιος και να φύγει για να δουλέψει στον τουριστικό προορισμό της. Νιώθει σαν αρκούδα που ξύπνησε μετά από βαρύ χειμώνα. Είναι έτοιμη να φύγει για να προετοιμάσει τον προορισμό για τις αφίξεις.

Κάθε Μάρτιο η Ζωή ξεσηκώνεται από το όμορφο σπιτάκι της και φεύγει στο εκάστοτε τουριστικό προορισμό όπου εργάζεται. Κάθε χρόνο τέτοια εποχή οι μπαταρίες της γεμίζουν ενέργεια και ανυπομονησία. Έτσι καρτερικά περιμένει την έναρξη της τουριστικής σαιζον και τους πρώτους πελάτες. Έτσι τον Μάρτιο με Απρίλιο ετοιμάζει τον εαυτό της, τη δουλειά της ενώ γύρω της υπάρχει ένας τεράστιο πυρετός προετοιμασιών. Μετά τη δουλειά της κάνει μια βόλτα με το ποδήλατο στον προορισμό που εργάζεται και βλέπει τους ντόπιους να έχουν αναστατώσει τα σπίτια και τα ενοικιαζόμενα δωμάτια τους. Όλοι οι δρόμοι μυρίζουν άνοιξη, φρεσκοκομμένα χόρτα, μπογιές και σοβά. Βλέπεις είναι η εποχή που όλοι βάζουν τα καλά τους για να υποδεχτούν τους τουρίστες. Όλα είναι έτοιμα για μια ζεστή και φιλόξενη υποδοχή

Τον Απρίλιο με τον ερχομό του πάσχα είναι η πρώτη πρόβα για την σαιζόν που ακολουθεί. Έρχονται οι πρώτες κρατήσεις και μαζί τους οι πρώτοι τουρίστες. Η Ζωή παίρνει μια βαθιά ανάσα χαμογελάει και είναι έτοιμη να εξυπηρετήσει κάθε ανάγκη των λιγοστών επισκεπτών. Στεναχωριέται που για ακόμη μια χρονιά δεν θα κάνει Πάσχα με τους συγγενής της αλλά αυτό είναι κάτι που το ξεπερνά βλέποντας τα χαρούμενα πρόσωπα των πελατών της.

Έτσι περνάει η άνοιξη με τον καιρό που δεν είναι αρκετά ζεστός για καλοκαιρινά ρούχα αλλά ούτε αρκετά κρύος για χειμωνιάτικα ρούχα. Έρχεται ο Ιούνιος και οι πρώτοι πελάτες τους θέρους είναι εδώ. Η Ζωή είναι έτοιμη, χαμογελάει και εξυπηρετεί τους επισκέπτες του προορισμού όμως στεναχωριέται γιατί ακόμη μια φορά οι πρώτοι τουρίστες δεν βρίσκουν όλες τις υπηρεσίες ανοικτές. Καθώς η τουριστική περίοδο είναι διαφορετική από περιοχή σε περιοχή μερικοί τουρίστες πιστεύουν πως θα βρουν όλες τις υπηρεσίες ανοικτές σε οποιοδήποτε σημείο της Ελλάδας και αν πάνε. Η Ζωή σκύβει το κεφάλι της στεναχωρημένα, παίρνει μια ανάσα και είναι έτοιμη να εξυπηρετήσει τους επόμενους επισκέπτες.

Ήρθε ο Ιούλιος και η Ζωή συνεχίζει να χαμογελά, πλέον ο αριθμός των επισκεπτών είναι μεγαλύτερος, οι υπηρεσίες είναι ανοικτές και επιτέλους μπορεί να κάνει καλά τη δουλειά της. Οι πρώτες δεκαπέντε ημέρες του Ιουλίου περνάνε γρήγορα και ξαφνικά η ζωή αρχίζει να νιώθει κουρασμένη. "Επιτέλους " σκέφτεται, χαμογελά και συνεχίζει. Οι πελάτες έρχονται και φεύγουν ενώ άρχισαν δειλά δειλά να εμφανίζονται και οι πρώτοι Έλληνες επισκέπτες. Έτσι μετά της 15 Ιουλίου το θέρετρο έχει γεμίσει φωνακλάδες Έλληνες πελάτες, υπομονετικούς Γερμανούς τουρίστες και αλκοολικούς Εγγλέζους. "Τώρα ξεκινάει η πρόκλησή" λέει η Ζωή και χαμογελά. Έτσι οι μέρες του Ιουλίου περνάνε με την κούραση να συσσωρεύεται στο σώμα της και την υπομονή της σιγά σιγά να εξαντλείτε.

1η Αυγούστου λοιπόν και η Ζωή ξυπνάει με μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια. Σέρνεται ως το μπάνιο και ίσα που καταφέρνει να σταθεί όρθια μπροστά στον καθρέφτη. "Τελική ευθεία" λέει στον εαυτό της. "Υπομονή άλλες 20 ημέρες έμειναν" συνεχίζει και μέσα σε αυτά τα λόγια βρίσκει τη δύναμη να φορέσει το καλύτερο χαμόγελο της. Δεκαπέντε ημέρες αργότερα η σαιζόν βρίσκεται στο αποκορύφωμά της. Η Ζωή πλέον έχει κολλημένο ένα ψεύτικο χαμόγελο στο πρόσωπο της. Ενώ στα αυτιά της ακούγεται η λέξη "Υπομονή, υπομονή, λίγο ακόμη". Πέντε ημέρες αργότερα η Ζωή κοιτάει τους πελάτες που την αποχαιρετούν και τότε επιστρέφει το φυσικό χαμόγελο στα χείλη της. Γυρνάει το βράδυ σπίτι κοιτάει τον τσαλακωμένο - εξαντλημένο εαυτό της στον καθρέφτη και λέει..."Τα καταφέραμε και φέτος, οι επισκέπτες έφυγαν ευχαριστημένοι". Ηθική Ικανοποίηση και βαθύς ύπνος η ανταμοιβή του δύσκολου δεκαπενθήμερου.

Σεπτέμβρης στον τουρισμό σημαίνει υπομονή, πλέον η Ζωή και οι συνεργάτες της είναι εξαντλημένοι. Τα χαμόγελά τους όμως είναι αληθινά. Βλέπουν τους τελευταίους τουρίστες να περνάνε καλά και αυτός τους δίνει κουράγιο. Σύντομα όλα θα τελειώσουν και θα πάρει ο καθένας τον δρόμο τους. Εξαρτάται φυσικά και σε ποιο μέρος της Ελλάδος βρίσκεσαι.

Οκτώβριος!!! Ακόμη ένας μήνας έμεινε και η Ζωή περπατάει εξαντλημένη στα σοκάκια του θέρετρου. Ένας μήνας μόνο και σύντομα θα γυρίσει στην λήθη του χειμώνα και στη ζεστή αγκαλιά του σπιτιού της. Οι τουρίστες είναι μετρημένοι στα δάχτυλα, οι ιδιοκτήτες κάνουν δεήσεις για καλοκαιρία και η Ζωή σέρνει τα πόδια της χαμογελώντας γλυκά στους περαστικούς. Οκτώβριος στον τουρισμό σημαίνει γλυκιά κούραση. Εκείνη η εξάντληση που έρχεται όταν έχεις κάνει ένα ανδραγάθημα την τυλίγει κάθε βράδυ.

Τέλος Οκτωβρίου..η Ζωή αναπολεί τους μήνες που περάσαν, τα άτομα που γνώρισε στο θέρετρο, τους υπέροχους τουρίστες που γκρίνιαζαν σε όλη την διάρκεια των διακοπών τους, τους αγνώμονες ταξιδιώτες που δεν της είπαν ευχαριστώ, όλους εκείνους που εξυπηρέτησε παραπάνω από όσο έπρεπε. Χαμογελά όμως...γιατί και αυτή τη χρονιά ανάμεσα στους χιλιάδες πελάτες που την επισκέφθηκαν υπήρξαν δύο που της χαμογέλασαν και της είπαν πως περάσανε φανταστικά και πως θα θυμούνται αυτές τις διακοπές για καιρό. Έτσι η Ζωή κάνει μια τελευταία βόλτα με το ποδήλατο της και βλέπει τα άλλοτε ανοιχτά παραθυρόφυλλα να είναι τώρα κλειστά, τους κατοίκους κουρασμένους και τους δρόμους άδειους. "Ήρθε και η δική μου ώρα να γυρίσω πίσω"

Εκείνη τη στιγμή χτυπάει το κινητό της και ο ανώτερος της την ενημερώνει πως θα την χρειαστούν τον Νοέμβριο για την κλαδική έκθεση στη Θεσσαλονίκη .... "Κάθε χρόνο τα ίδια, πάνω που νομίζω πως θα ξεκουραστώ έρχεται η έκθεση και με αποτελειώνει " λέει με χαμόγελο και ετοιμάζεται να φύγει για την έκθεση και να συναντήσει παλιούς και νέους συνεργάτες.

Μέσα Νοεμβρίου και η Ζωή το μόνο που θέλει είναι να ξεκουραστεί μέχρι τον Μάρτιο. Ενώ σκέφτεται τους συναδέλφους της στα τουριστικά γραφεία που γι αυτούς η δουλειά τους δεν σταματάει ποτέ και τα Χριστούγεννα είναι κοντά...

"Καλούς Τουρίστες συνάδελφοι" σκέφτεται και πέφτει σε χειμερία νάρκη μέχρι Μάρτιο.

Η ζωή στον τουρισμό είναι μια αεικίνητη μηχανή που τα γρανάζια της λειτουργούν 12 μήνες το χρόνο. Για εκείνες τις δεκαπέντε ημέρες που έρχεται ο πελάτης διακοπές κάποιοι εργάζονται ασταμάτητα όλο τον χρόνο. Κάθε Μάρτιο λοιπόν θέλω να φύγω και να πάω κάπου για να υποδεχτώ τους τουρίστες... αλλά για ακόμη μια χρονιά βρίσκομαι εκτός τουρισμού και εργασίας... Μου λείπουν τα χαμόγελα όλων εκείνων που με αποχαιρετάν πριν επιστρέψουν στα σπίτια τους. Ένα αντίο και ένα χαμόγελο ήταν πάντα η καλύτερη επιβράβευση της κούρασης μου.. Τελικά το να δουλεύεις στον τουρισμό είναι μαζοχιστικό, όταν το κάνεις υποφέρεις και όταν δεν το κάνεις σου λείπει....