Μια φορά και εναν καιρό ...

... στην πόλη του Βορρά υπήρχε ένα μεγάλο τουριστικό γραφείο... Αυτό το γραφείο το είχε ένας Δούκας... Ο Δούκας αγαπούσε πολύ τη δουλειά του και χαιρόταν που ήταν ο πρώτος που δημιούργησε κάτι τόσο μεγάλο στη μικρή πόλη του Βορρά...

Καθώς τα χρόνια περνούσαν το γραφείο αυτό μεγάλωνε και μεγάλωνε και χάρη σε αυτό το γραφείο πολύς κόσμος από την πόλη βρήκε δουλειά και ακόμη περισσότερος κόσμος ανακάλυψε την πόλη του Βορρά και της γύρω περιοχές. Έτσι χιλιάδες ταξιδιώτες από την Ευρώπη επισκέφθηκαν τις όμορφες αυτές περιοχές, οι ίδιοι ταξιδιώτες γνώρισαν, αγάπησαν και ξανά επισκέφθηκαν τον τόπο του Βορρά. Το γραφείο του Δούκα ένωσε την απομακρυσμένη πόλη του Βορρά με άλλες χώρες που βρισκόντουσαν ακόμη βορειότερα, ακόμη πιο μακριά.

Επειδή στην πόλη αυτή δεν υπήρχε άλλη τέτοια επιχείρηση, από το γραφείο του Δούκα βγήκαν τα καλύτερα στελέχη της πόλης. Έμαθαν τη δουλειά μέσα στο γραφείο, μεγάλωσαν και ανέπτυξαν τις γνώσεις τους δουλεύοντας εκεί. Έτσι και ο πρωταγωνιστής αυτής της ιστορίας ξεκίνησε μέσα σε εκείνο το γραφείο. Ξεκίνησε φροντίζοντας τα άλογα και σύντομα έγινε ο ανώτερος ιπποκόμος του Δούκα. Από αυτόν περνούσαν όλες οι εντολές για τα άλογα, τις άμαξες και ότι μπορούσε να σταλεί ώστε να εξασφαλιστεί η σωστή και ασφαλή μεταφορά των κουρασμένων ταξιδιωτών.

Ο πρωταγωνιστής μας ήταν δυναμικός, αυστηρός και πάντα σωστός σε ότι έκανε. Όλοι τον σεβόντουσαν μέσα στο γραφείο του Δούκα, όλοι έτρεμαν μόλις τους φώναζε αλλά όλοι τον αγαπούσαν. Δίπλα του μαθήτευσαν όλοι οι γνωστοί μετέπειτα ιπποκόμοι του βασιλείου, οι ξεναγοί, οι οδηγοί των αμαξών, οι εκπρόσωποι των γραφείων. Η παρουσία του ιπποκόμου από μόνη της προκαλούσε δέος, το ανάστημα του ήταν ψηλό και η φωνή του βροντερή. Σαν γίγαντας υψωνόταν όταν έπρεπε φωνάζοντας το όνομα σου όταν κάτι δεν πήγαινε καλά.

Τα χρόνια πέρασαν και τα μαλλιά του ιπποκόμου άσπρισαν αλλά το ανάστημα του παρέμενε δυναμικό και αγέρωχο...Οι δυνάμεις του αέρα σκόρπισαν σαν άμμο το γραφείο του Δούκα που και αυτός εδώ και καιρό είχε φύγει από τον κόσμο μας...Έτσι μια μέρα συνάντησα τον ιπποκόμο... Δούλευα σε ένα κάστρο κοντά στη θάλασσα και εκείνος ήρθε να αναλάβει τους στάβλους και να κάνει την δουλειά που ήξερε καλύτερα από όλους... Έτσι μαθήτευσα δίπλα του και εγώ. Έμαθα πράγματα για τα άλογα, για τις άμαξες και τα ταξίδια. Έμαθα πως να στέλνω τους σωστούς οδηγούς στους σωστούς πελάτες... Διδάχθηκα πολλά από τον ιπποκόμο...

Όσο ήμουν μαθήτρια του ακόμη άκουγα τις ιστορίες των άλλων σταβλιτών, οδηγών και ιπποκόμων. Αδυνατούσα να αντιληφθώ το μεγαλείο του Ιπποκόμου που είχα για δάσκαλο. Όποιος μιλούσε γι αυτόν έλαμπε το βλέμμα του και τότε εγώ κοιτούσα τον ιπποκόμο και σκεφτόμουν απορημένη "βρε βρε κοίτα τον γεροντάκο όλοι τον σέβονται... άραγε ξέρουν πόσο παράξενος και δύσκολος άνθρωπος είναι;"...

Όμως ξέρετε κάτι: Όλοι ξέρανε πόσο παράξενος και δύσκολος ήταν, πόσο γκρινιάρης μπορούσε να γίνει και πόσο απαιτητικός... Όμως πάνω από όλα όλοι γνωρίζανε το πόσο καλός δάσκαλος ήταν και πόσο σημαντικός για τον κλάδο του τουρισμού. Χαίρομαι που το βίωσα και εγώ αυτό. Οι μέρες πέρασαν και εγώ έφυγα δίπλα από τον Ιπποκόμο και ξανά δεν τον είδα...

Σήμερα όμως ήρθε ένας άλλος ανώτερος ιπποκόμος που τον γνώριζε... και μου είπε αυτό που φοβόμουν να ακούσω... Ο Δούκας έστειλε τα καράβια του και πείρε τον Ιπποκόμο μαζί του στους κόσμους πέρα από την θάλασσα...Πλέον ο Ιπποκόμος δεν είναι μέρος αυτού του κόσμου.

Για πολλούς εκεί έξω ένα ταξίδι, μια εκδρομή ή οι διακοπές είναι μόνο η επιφάνεια, αυτά που βιώνουν και βλέπουν σε έναν προορισμό, χωρίς ποτέ να σκεφτούν όλους αυτούς που δημιουργούν τις καταστάσεις ώστε η εμπειρία και τα βιώματα τους να είναι πετυχημένα. Ο κόσμος των μεταφορών και του τουρισμού έχασε ένα πολύ σημαντικό πρόσωπο. Χιλιάδες ατόμων δεν γνώρισαν ποτέ τον Ιπποκόμο της ιστορίας και ποτέ δεν έμαθαν το πόσο συνέβαλε αυτός για να περάσουν αυτοί ευχάριστα και ελεύθερα τις διακοπές τους.