Αγαπημένη μου ξαδέρφη

by Erisadesu 19:24 3 Φώναξαν

Σαν καλή ξαδέρφη και άθλια αδερφή θα πρέπει να πάρω στα γόνατα τις ξαδέρφες μου και να τις ενημερώσω για όλα όσα έχω στο μυαλό μου.

Αγαπητή μου Αντιγόνη, Αγαπητή μου Μάρθα

Εσείς είστε πιο μικρές από εμένα και εγώ θα πρέπει να σας μάθω μερικά πράγματα... Θυμάστε που πήγα στις Βρυξέλλες; Έχουν περάσει αρκετοί μήνες απο τότε. Θυμάστε που με ρωτήσατε τι πήγα να κάνω; Πήγα για να προσπαθίσω γι΄αυτό που με καίει περισσότερο. Για να βάλω ακόμη ένα λιθαράκι στον αγώνα της αναγνώρισης.

Γιατί σας γράφω αυτό το πόστ; γιατί σας γράφω από εδώ μέσα; Επειδή το θέμα της γενοκτονίας μας είναι πολύ λεπτό και δεν ξέρω πως να το παρουσιάσω. Δίνοντας αυτό τον προσωπικό τόνο ίσως να δώσω στους άλλους να μάθουν μερικά πράγματα για εμάς τους πόντιους. Πλησιάζουν οι μέρες των διαδηλώσεων και για ακόμη μία φορά το Ποντιακό μέτωπο αν μπορώ να το πω έτσι θα είναι διαλυμένο. Στην Θεσσαλονίκη θα πραγματοποιηθούν 3 πορείες και μια αγρυπνία. Σας θέλω εκεί μαζί μου. Η αναγνώριση είναι το μόνο που μας έμεινε. Η αναγνώριση είναι το μόνο που έμεινε στον λαό μας.

Δεν είμαστε η καλύτερη φυλή του κόσμου και δεν έχουμε εξελιχθεί όπως θα έπρεπε. Όμως η γενοκτονία είναι ότι μας έχει απομείνει. Ένας κοινός αγώνας για τους Πόντιους, Ασσύριους και Αρμένιους. Οι Αρμένιοι τα κατάφεραν σηκώθηκαν νικητές μέσα από τον βούρκο της προσφυγιάς. Οι ψυχές των προγόνων τους αναπαύθηκαν εν ειρήνη, όμως οι φωνές τους ακούγονται ακόμη. Ακόμη και τώρα κάνουν διαμαρτυρίες για να αναγνωρίσουν οι Τούρκοι τα εγκλήματα τους.

Εμείς προς το παρών πρέπει να ζητήσουμε την αναγνώριση από τις άλλες χώρες, και να αγωνιστούμε με τους Αρμένιους που τόσα χρόνια μοιράστηκαν μαζί μας την ίδια γη. Τους ίδιους φόβους και τελικά τον ίδιο θάνατο. Δεν είναι αυτό που με πονάει. Αυτό που με πονάει είναι ότι οι ίδιοι οι πόντιοι δεν βοηθάν στον αγώνα όσο μπορούν. Λίγοι είναι αυτοί που βοηθάν και ακόμη πιο λίγοι είναι αυτοί που έμαθαν την αλήθεια.

Ο πόνος που έζησαν και τα πράγματα που είδαν ήταν αυτά που δεν τους άφησαν να μας πουν όσα ήξεραν. Η γιαγιά η Μαρία άφησε την αδερφή της Αγγέλης με την οικογένεια της εκει πίσω όταν πέθαναν τα παιδιά της. Έτσι εκεί και έμειναν τα σωματάκια τους. Μετά εκείνη η θεία έφυγε στην Ρωσσία και δεν γύρισε ποτέ. Όταν έφθασαν εδώ χάσανε τα 2 μικρά αγόρια της οικογένειας. Αλλά όλα αυτά που έζησαν οι δικοί μας δεν είναι τίποτα στην κτηνωδία και την φρίκη που συνάντησαν οι υπόλοιποι συμπατριώτες μας.

Το σοκ ήταν τεράστιο που η Αρμένιοι άργησαν να μιλήσουν ανοικτά γι αυτό. Ακόμη και οι αρμένιοι που έφυγαν στην Αμερική είχαν τον φόβο του Τούρκου. Οι δικοί μας τουλάχιστον ήταν ποιο τυχερή γύρισαν πίσω στην κάποτε πατρίδα των προγόνων τους. Πολλοί δεν ήρθαν ποτέ στην Ελλάδα, έφυγαν στο εξωτερικό. Δυστυχώς με το να μη μας λένε την αλήθεια δεν μάθαμε και τίποτα. Για τους ποιο πολλούς είμαστε ακόμη μια φυλή που πενθεί χορεύοντας, μια φυλή για τα ανέκδοτα.

Δεν χρειάζεται όμως να ξέρουν αυτοί την ιστορία μας. Εμείς όμως πρέπει να την ξέρουμε για να μπορέσουμε να δικαιώσουμε και να καταλαγιάσουμε τις ψυχές των ανθρώπων. Ξέρω ότι όλο το γράμμα είναι πολύ μελό. Αλλα πονάω ρε πουστη μου πραγματικά πονάω.
Πείτε πως είμαι ρομαντική τι να πω.

και ο πόνος είναι μεγαλύτερος όταν βλέπεις ότι κανείς δεν νοιάζεται και ότι τα ποντιακά ιδρύματα έχουν γίνει χώροι κερδοσκόπων αντί να προχωρήσουμε ενωμένοι σε ένα δρόμο που θα οδηγήσει στην αναγνώριση.