Όταν ήμουν φοιτήτρια αποφάσισα να γραφτώ στην βιβλιοθήκη του Ηρακλείου.
Εκεί πήγα στο τμήμα των θεατρικών βιβλίων και καθώς μέγας Lover της Βαμπιρ Μυθολογίας είδα αυτό το θεατρικό στο ράφι. Μου άρεσε σαν τίτλος και σκέφτηκα ότι θα ήταν πολύ ωραίο να διαβάσω κάτι γραμμένο απο τον Ίψεν. Φυσικά εγώ περήμενα με το ταπεινό μου μυαλό ένα θεατρικό έργο με θέμα τα Βαμπιρ.
Όμως ο Ίψεν χρησιμοποιούσε την λέξη βρυκόλακας για όλα αυτά που δεν πεθαίνουν. Για ότι μένει μέσα μας "πεθαμένο" και ξαναζωντανεύει με μορφή βρικόλακα και μας στοιχειώνει. Κάπως έτσι ένιωσα και εγώ αυτό το Σαβ/κο. Σαν να ξύπνησαν όλες οι φοβίες και οι ανασφάλειες που είχα σαν παιδί και να με τύλιξαν σε ένα κουκούλι. Όμως εγώ αυτό το κουκούλι το έχω σπάσει εδώ και καιρό και έχω βγει από εκεί μέσα πιο δυνατή.
Γιατί όταν είδα αυτά τα άτομα άρχισα να ντρέπομαι πάλι, άρχισα να νιώθω εκείνο το μικροσκοπικό Λιζάκι που ήμουν κάποτε; Ένιωσα εξίσου ανασφαλής όπως τότε. Ένιωσα ότι αυτά τα άτομα δεν ξέρουν πόσο έχω αλλάξει, είμαι σίγουρη ότι πιστεύουν πως έχω μείνει ίδια όπως τότε. Ώμος το χειρότερο είναι ότι κάθομαι και σκέφτομαι πως μπορώ να τους αλλάξω γνώμη. Κανονικά θα έπρεπε να μην με νοιάζει στην τελική αυτά τα άτομα δεν σημαίνουν τίποτα για μένα. Ή μήπως όχι; Γιατί θέλω να με αποδεχτούν; Είναι κάποιο εφηβικό μου απωθημένο; Πάντως είναι αστείο και τραγικό αυτό που σκέφτομαι. Γιατί θέλω την αποδοχή τους;
Γενικότερα εκεί στο εξοχικό ξυπνάν τα φαντάσματα του παρελθόντος, εκεί βλέπεις έζησα την εφηβεία, τα έντονα πρώτα αισθήματα και καρδιοχτύπια. Τις πρώτες μαλακίες και "περιπέτειες". Τον χειμώνα δεν έκανα τίποτα, όμως το καλοκαίρι ήταν όλη μου η ζωή σε εκείνο το μέρος. Ξύπνησαν και άλλες αναμνήσεις από άτομα που έζησα τότε, από άτομα που δεν είναι πλέον μαζί μας.
Είχα δύσκολη εφηβεία και εκείνο το μέρος μου φαινόταν το μόνο φιλόξενο. Εκεί συναναστράφηκα με ξεχωριστά άτομα. Ακόμη και τώρα δεν έχω γνωρίσει τόσο ξεχωριστά άτομα όπως εκείνα που έκανα παρέα τότε. Μου λείπουν όλοι αλλά δεν μου λείπει η τότε δύσκολή ζωή μου. Σήμερα θα ξαναγυρίσω σε εκείνες τις αναμνήσεις και ελπίζω ότι κάποια μέρα ίσως ξαναβρώ τα άτομα που γνώρισα τότε,χωρίς να φοβάμαι τους βρυκόλακες.
9 Φώναξαν:
ξέρεις ποιο ειναι το χειρότερο; καμιά φορά τα άτομα που αγαπάς τα αφήνεις και όταν επιστρέψεις τους βρίσκεις βρυκόλακες..
Τι εννοεις;
Αν κατάλαβα καλά τότε αυτό είναι το χειρότερο. Η αναβίωση παλαιών χαρακτήρων είναι και το πιο δύσκολο.
Να πω μια καλησπέρα;
"Για ότι μένει μέσα μας "πεθαμένο" και ξαναζωντανεύει με μορφή βρικόλακα και μας στοιχειώνει..."
Πόσους βρυκόλακες θα βρούμε αν ψάξουμε λίγο στην μνήμη μας!!
Διώξτε τους
Να σου υπενθυμίσω οτι πριν ΠΟΛΛΑ ΠΟΛΛΑ το συγκεκριμενο έργο το έχει ανεβάσει με μεγάλη επιτυχια η Βερόνικα Αργέντζη :-))))
Γιατί όμως μερικές φορές το επιδιώκουμε;; Να κρατάμε κάποια πράγματα μέσα μας που δεν θέλουμε να πεθάνουν ποτέ;
cougar einai epeidi eimasta mazoxistes.gamo tin trela mou.liza gamise mas ligo me ta sovara psixoplakotika blog sou.gine pio athlia.mporeis
Ας είμαι εγώ λοιπόν αυτός που θα χαλάσει τη σοβαρότητα αυτού του post. Χρόνια πολλά για τη γιορτή σου που πέρασε (διάβασα το προηγούμενο).Ξέρω οτι άργησα λίγο,μια βδομαδούλα, αλλά δεν φταίω εγώ,τώρα σε βρήκα.
@ the wrong guy : Δεν μου το θυμίζεις, τώρα μου το λές. Δεν το έχω δεί ποτέ αυτό το έργο το έχω ακούσει όμως στην ΕΡΑ.
@ cougar ελπίζω να κρατάμε μόνο τα καλά, γιατί μόνο τα άσχημα μας πληγώνουν, και αυτοί είναι οι βρικόλακες που μας πονάνε.
@ Αντιγόνη αν ήθελα να γράψω κάτι άθλιο θα το έγραφα στο άθλιο βλόγκ μας.
@ drunksoul χαίρομαι που με βρήκες.
Δημοσίευση σχολίου