O δικός μου Πήτερ Παν δεν είχε μανούλα.

by Erisadesu 00:04 3 Φώναξαν

Σήμερα θυμήθηκα γιατί δεν βλέπω σοβαρές ταινίες και γιατί δεν πάω κινηματογράφο. Τον τελευταίο χρόνο ότι ταινίες έχω δει ήταν Κινέζικες (όλα τα είδη), ή Γαλλικές χαζοκωμωδίες και μερικές ταινίες επιστημονικής φαντασίες και χαζοκωμδίες.

Οι ταινίες που βλέπω πάντα με επηρεάζουν, βλέποντας τις προαναφερθείσες κατηγορίες είναι πιο εύκολο από μένα να βγαίνω αλώβητη από τον κινηματογράφο, ή το σαλόνι μου. Γενικά θέλω να σταματήσω να νιώθω και οι ταινίες με επηρεάζουν και με ωθούν στο να νιώθω πράγματα που πλέον δεν θέλω. Θα μου πεις και οι κινέζικες ταινίες δημιουργούν αισθήματα. Αλλά εκείνες με κάνουν να νιώθω ότι απλά βλέπω ένα ντοκιμαντέρ για το πώς οι Ασιάτες βλέπουν και αντιλαμβάνονται κάποια πράγματα.

Σήμερα είδα μια ταινία στον Alpha “Finding Neverland” ένιωσα όπως την πρώτη φορά που είδα ταινία με τον Πήτερα Παν. Ακόμη το θυμάμαι ήταν ένα σκοτεινό απόγευμα, μέσα στο σπίτι και ήμουν μόνη, ως συνήθως. Η Ετ1 τότε ΕΡΤ1 έβαλε ένα θεατρικό έργο. Με μια γυναίκα να είναι ντυμένη αγόρι και εκείνο το αγόρι μπορούσε να πετάξει. Για ένα μικρό παιδάκι που βλέπει για πρώτη φορά αυτή την ιστορία είναι μεγάλη υπόθεση. Ειδικά για ένα παιδάκι σαν και εμένα που η φαντασία του κάλπαζε. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν διάβασα το βιβλίο. Θα πρέπει να το κάνω κάποια στιγμή και αυτό.

Γενικότερα με συγκινεί αυτή η ιστορία και θα μπορούσα να γράψω σελίδες ολόκληρες για το πώς νιώθω γι’ αυτή την ιστορία.Όμως πάντα ένα πράγμα με στενοχωρούσε το ότι όλα αυτά τα παιδάκια ήταν χαμένα. Ήταν χαμένα και παρόλο που δεν το ήξεραν και δεν τους έλειπε, εγώ στεναχωριόμουν που δεν είχαν τη μανούλα τους μαζί τους. Το αποκορύφωμα ήταν όταν κάτι Χριστούγεννα γυρνώντας από το Ηράκλειο με τα νεύρα σμπαράλια, (Δεν θυμάμαι γιατί όμως), καθόμουν και έκλαιγα για ώρες μετά από την ταινία ”Captain Hook “ . Την ταινία αυτή την είχα ήδη δει καμιά δεκαριά φορές αλλά εκείνη την φορά μόλις ο γιος του Πήτερ Παν (Robbie Williams) είπε την ατάκα «και αυτός ένα παιδάκι χωρίς μανούλα είναι» άρχισα να κλαίω μέχρι το τέλος της ταινίας. Σταμάτησα στις διαφημίσεις και μετά από λίγο ξανάρχισα και μέχρι εκείνο το βράδυ των Χριστουγέννων έκλαιγα ανά διαστήματα.

Έτσι ένιωσα και σήμερα μπορώ να πω. Θυμήθηκα εκείνο το συναίσθημα και μου ήρθε πάλι η θλίψη εκείνων των ημερών. Η θλίψη που δεν έχει αιτία απλά σε τυλίγει και θέλει να σε κάνει να κλάψεις μέχρι να μην μπορείς άλλο. Ευτυχώς δεν κράτησε πολύ αυτή την φορά. Σήμερα, μάλλον τώρα είμαι λίγο πιο αισιόδοξη.

Όλες αυτές οι ταινίες. Μου βγάζουν το παιδί από μέσα μου. Μου θυμίζουν πόσο ωραία ήταν την πρώτη φορά που τις είδα. Μου θυμίζουν ότι για μία ωρίτσα ή όσο κρατούσε η ταινία εγώ δεν ένιωθα μόνη. Δεν ήμουν μόνη σ’ ένα σπίτι χωρίς αδέρφια αλλά ήμουν εκεί έξω μαζί με αυτά τα παιδιά. Μετά το τέλος της ταινία φανταζόμουν ότι και εγώ ήμουν μαζί τους και έκανα σενάρια μέσα στο μυαλό μου για το πώς θα αντιδρούσα εγώ στι θέση τους. Γι αυτό ίσως και η αγαπημένη μου ταινία είναι το Stand By Me.

Τώρα που το σκέφτομαι, που είναι εκείνο το ρομαντικό κοριτσάκι; Γιατί το έχασα αυτό το γλυκό πλασματάκι; Ω θεέ μου το….. σκότωσα… Τελικά δεν κατάφερα να μείνω παιδί έτσι; Δεν λέω νιώθω παιδί, αλλά δεν είμαι εκείνο το κοριτσάκι που ήμουν. Πω πω τρομακτικό να συνειδητοποιείς κάτι τέτοιο… Η σημερινή Λίζα δεν λέω έχει πολλά κοινά με εκείνη αλλά…. Εκείνο το kawai πλάσμα δεν θα ξαναγυρίσει ποτέ πίσω, κρίμα, θα ήθελα πολύ να ήμουν όπως τότε. Θα ήθελα το μέσα μου να ήταν όπως το δικό της. Εξάλου καταβάθος το ίδιο μόνη με εκείνη είμαι, γιατί να μην έχω και την αθωότητα της;